Inquire about the exhibition: inquiries@alminerech.com
Almine Rech Brussels was pleased to present Tursic & Mille's second exhibition with the gallery, from March 9 to April 11, 2012.
«Next to your lordly wall, in dignity of enclosure, comes your close-set wooden paling, which is more objectionable, because it commonly means enclosure on a larger scale than people want. Still it is signiἀcative of pleasant parks, and well-kept ἀeld walks, and herds of deer, and other such aristocratic pastoralisms, which have here and there their proper place in a country, and may be passed without any discredit».
«Next to your lordly wall, in dignity of enclosure, comes your close-set wooden paling, which is more objectionable, because it commonly means enclosure on a larger scale than people want. Still it is signiἀcative of pleasant parks, and well-kept ἀeld walks, and herds of deer, and other such aristocratic pastoralisms, which have here and there their proper place in a country, and may be passed without any discredit».
John Ruskin, The Work of Iron in Nature, Art and Policy (1858), in The Two Paths (1859)
«Misled by so much lightness and the apparent ease that reigns therein, one’s eye seeks in vain, through careful attention and repeated exploration, to discover the secret; it fails, loses itself in your touch; and, tired of its eἀ orts, without ever being satisḀed with its pleasure, it distances itself, comes closer, and leaves only after pledging to return».Louis-Guillaume Baillet de Saint-Julien, Caractères des peintres français actuellement vivants (1755)
26th Dragons
Wild Flowers have invaded the surroundings of the studio in the former barracks of the 26th Regiment of Dragoons in Dijon. For one or other reason, it was necessary to move out and Ḁnd a new location. Located on a small winding road deep in the département of Bourgogne, next to a river, the warehouses of an abandoned rope factory were just what they needed. From now on, I&W, the «dual painter», will live in Dijon and work in Diénay. In the mornings, they keep an eye out for does leaping across the road, while in the evenings, they watch out for the huddled families of wild boar which can unexpectedly shoot across the road. Between the two? The almighty kingdom of painting.
Savageries of Diénay
In the late 1970s, a series of erotic-pornographic Ḁlms were made that were set in nature. It was probably a way of capturing a lost dream, a long-forgotten ideal, a longing for a communal utopia – probably also a way of recovering the first experiences of the «Nordic» Films that had triggered so many fantasies. These films created thoroughly unreal scenes: dazed game, dumbfounded squirrels and curious deer observe the lovemaking in its most frivolous to most ritualized forms. Perhaps one of these images of insouciance lies beneath the white grids of I&W – perhaps, on occasion. Spectators are liable to lose themselves, and their quest for meaning can be frustrated. What is hidden in these paintings, and should we seek it out? Are we not faced with an abstraction? What, for heaven’s sake, is there to be seen?«There will be girls and landscapes»
«There will be girls and landscapes»
is the last thing I was told about this exhibition. «Girls and landscapes »for viewers to watch or get a glimpse of, but also animals, and things that grow spontaneously, like weeds. how important is this modest dramaturgy? No response. Or else: it’s the painting viewers must see. There are those gridded, metallic, misleadingly grey visions, with hidden secrets; there are also the small wild flowers, and girls, of course, which are now clearly visible. One of them, seated naked on a piece of wood, is greedily swallowing spaghetti – or is it linguine? – al nero di seppia -, the ink staining her smile. The feast is set before one of those fake idyllic landscapes found in cheap little eating-houses (I’ll have to have another look at the Mona Lisa). The two other girls, in watercolours, have been extracted, torn from their magazines, and stare out at us, just as they stare fixedly at the gridded canvases. I&W are not only interested in pornography, eroticism, icons, decorative objects or optical illusions. It is obvious that there is something more beneath all that.
Burgundian nostalgia
Squirrels observe the painters at work through a glass roof in the new studio. The artists are preparing their first exhibition at the Almine Rech Gallery in Brussels. This kingdom of painting is bathed in an atmosphere that contrasts sharply with that found in the canvases, presenting a clash between the visual and the mental, a discrepancy between the container and the contents. Maybe they recall that Diénay was once the scene of a dispute, a real dispute in the history of art. In the autumn of 1890, edgar Degas visited his friend, the engraver Georges Jeanniot, who was residing in Diénay. This is where Degas carried out his first monotypes, based on recollections of landscapes glimpsed on board the train. upon seeing these monotypes, the writer Ludovic halévy told Deg as they were wonderful «états d’âme», or «states of mind». This only stirred up Degas’ temper. «States of mind», «states of mind»… halévy, Degas responded, had understood nothing, and it was absolutely vain to use such pretentious language. There are only «états d’yeux», Degas claimed, or «states of eyes»… Mysterious ocular candyThe works of Ida Tursic and Wilfried Mille are deceptive, like traps consisting of pure paint. We have here a small overview of the medium’s range of possibilities and irresistible force of attraction. The subject is equally important and self-eἀacing. Viewers can be enthralled by a gaze or by a texture. A mystery unveils itself in one canvas, but then a thick stroke disrupts our vision. everything is painting, but nothing is so at random: a page torn out from a magazine, the reproduction of a print covered in paint and then burned, a pict ure of nature, an erotic image, a landscape in the picture, a fence… It is up to each viewer to recover the right ‘state of eyes’, to enter into these pictures, these mysterious candy-like works imbued with savagery, eroticism and nostalgic derision. The pleasure of creation, the pleasure of contemplation.
States of mind, states of mind… There are only states of eyes.
–Jean-Marie Gallais
Born in 1974 in Belgrade, Serbia for Ida Tursic and Boulogne-sur-mer, France for Wilfried Mille. The artists live and work in Dijon, France. In recent years they has taken part in several exhibitions, among which « come in Number 51 » (2010) at the Almine Rech gallery. In 2011, « Decade » at Frac Auvergne, Clermont-Ferrand and « It was the dirty end of winter » at Musée des Beaux-arts in Dôle. In 2009 they are awarded the prize of the Ricard’s enterprise Foundation.
« Après le mur seigneurial, par ordre de dignité, vient la palissade de bois serrée, plus critiquable parce qu’elle signifie communément clôture à plus grande échelle qu’on ne le souhaiterait. Elle est cependant synonyme de jolis parcs, de sentiers bien entretenus, de hardes de cerfs et autres pastorales aristocratiques, qui ont ici et là leur place dans un pays, et peut être longée sans désagrément. »
John Ruskin, le fer, la nature, l’art, la politique, 1858. in Les deux chemins [1859]. Dijon, Les presses du réel, 2011.
« L’œil trompé par tant de légèreté, et la facilité apparente qui y règne voudrait en vain par son attention et ses recherches multipliées, en apprendre d’eux le secret ; il s’abîme, il se perd dans ta touche ; et lassé de ses efforts, sans être jamais rassasié de son plaisir, il s’éloigne, se rapproche, et ne la quitte enfin qu’avec le serment d’y revenir. »
Louis-Guillaume Baillet de Saint-Julien, Caractères des peintres français actuellement vivants, Amsterdam, 1755.
26ème Dragon
Les fleurs sauvages ont envahi les abords de l’atelier, dans l’ancienne caserne du 26ème régiment de Dragons à Dijon. Pour une raison ou pour une autre, il a fallu quitter l’endroit, trouver un nouvel espace. Le long d’une petite route sinueuse au fond de la Bourgogne, près d’une rivière, les entrepôts d’une corderie à l’abandon feront l’affaire. Désormais, « I&W », le peintre-double, vit à Dijon, travaille à Diénay. Le matin, il fait attention aux biches qui franchissent d’un bond la route ; le soir, sur le retour, il prend garde aux sangliers qui traversent familialement, en rangs serrés et sans prévenir. Entre les deux ? Le royaume de la peinture, tout-puissant.
Sauvageries de Diénay
À la fin des années 70, on s’est mis à écrire des scénarios de films érotico-pornographiques dont l’action se déroulait dans la nature. Probablement une manière de rejoindre quelques rêves perdus, idéaux de la jeunesse et utopies communautaires, manière aussi de retrouver les premières expériences des films « nordiques » qui avaient fait tant fantasmer. Surgissent alors des scènes proprement irréelles : gibier hébété, écureuils abasourdis, cerfs intrigués assistent aux ébats, des plus frivoles aux plus ritualisés. Derrière les trames blanches et les reflets irisés des toiles d’I&W, se cache peut-être l’une de ces images d’insouciance. Peut-être. Parfois. L'égarement guette le spectateur. Le voici relégué dans sa frustration. Que se cache-t-il dans ces toiles, et faut-il chercher à le savoir ? Ne sommes-nous pas devant une abstraction ? Mais qu’y a-t-il à voir, bon sang ?
« Il y aura des filles et des paysages »
« Il y aura des filles et des paysages », c’est la première chose que j’ai entendue à propos de cette exposition. Des filles et des paysages à voir ou entrevoir, mais aussi des animaux, et des choses qui poussent spontanément comme des herbes sauvages. Quelle importance prêter à cette dramaturgie modeste ? Pas de réponse. Ou alors : c’est la peinture qu’il faut voir. Il y a ces visions tramées, métalliques, faussement grises, aux secrets enfouis ; il y a aussi les petites fleurs sauvages et puis des filles, bien visibles cette fois. L’une d’entre-elles, sur bois, nue, avale goulûment des spaghettis (sont-ce des linguine ?) al nero di seppia, dont l’encre tâche son sourire. Le festin a lieu devant un faux paysage idyllique, comme on en trouve dans les petites gargotes (on ira revoir Mona Lisa). Les deux autres filles, à l’aquarelle, sont extraites, déchirées de leurs magazines, et nous regardent fixement, comme elles regardent fixement les toiles tramées. Ce n’est pas seulement la pornographie, l’érotisme, les icônes, les effets décoratifs ou les illusions d’optique qui intéressent I&W. De toute évidence, il y a encore autre chose derrière tout cela.
Nostalgie bourguignonne
Des écureuils regardent les peintres au travail, à travers une verrière du nouvel atelier. Ils préparent leur première exposition à la galerie Almine Rech à Bruxelles. Ce royaume de la peinture est baigné d’une atmosphère contradictoire à celle présente au sein des tableaux. Collision du visuel et du mental, dissociation du contenant et du contenu. Peut-être s’en souviennent-ils : Diénay fut le lieu d’une dispute, une dispute artistique et véridique, j’entends. À l’automne 1890, Edgar Degas se rend chez son ami le graveur Georges Jeannot, qui demeure à Diénay. C’est là qu’il réalisera ses premiers monotypes, à partir des souvenirs des paysages furtivement aperçus à bord du train. L’écrivain Ludovic Halévy voit les monotypes et dit à Degas qu’il s’agit là de formidables « états d’âme ». Degas se fâche, états d’âme, états d’âme, il rétorque qu’Halévy n’a rien compris et surtout qu’il est absolument vain d’utiliser un langage si prétentieux. Il n’y a là que des « états d’yeux » répond-il...
De mystérieuses friandises oculaires
Les œuvres d’Ida Tursic et Wilfried Mille sont des pièges de peinture pure, des images trompeuses. Il y a ici un petit aperçu de l’ampleur des possibilités et de l’irrésistible force d’attraction du médium. Le sujet importe autant qu’il s’efface. Voici le spectateur envoûté par un regard, puis par une texture. Voici un mystère qui se dévoile, puis une touche épaisse qui trouble la vision. Tout est peinture, mais rien ne l’est au hasard : une page de magazine arrachée, une planche reproduite, couverte de peinture, brûlée, une image de nature, une image érotique, un paysage dans l’image, une palissade... À chacun de retrouver le bon état d’yeux, d’avancer dans ces images, friandises mystérieuses empreintes de sauvagerie, d’érotisme et de dérision nostalgique. Jouissance de la fabrication, jouissance de la contemplation.
États d’âme, états d’âme, il n’y a là que des états d’yeux.
Jean-Marie Gallais
«De muur van uw heerlijk goed wordt als afsluiting in waardigheid gevolgd door uw houten palissade. Daar valt een en ander tegenin te brengen, want dit soort dichte afsluitingen omheint meestal meer grond dan mensen lief is. Wel vindt men daarbinnen aangename parken, goed onderhouden veldpaden, hertenkudden en meer aristocratisch pastoraal fraais, allemaal dingen die op het platteland hun plaats hebben en op geen enkele manier een schande betekenen.»
John Ruskin, The Work of Iron in Nature, Art and Policy (1858), in The Two Paths (1859)
«Misleid door zoveel lichtheid en schijnbare gemakkelijkheid, kijkt het oog aandachtiger toe, onderzoekt keer op keer wat daarvan wel het geheim mag zijn en gaat er helemaal in op – vergeefs: het verliest zich in je toets. Moe gekeken maar hunkerend naar nog meer genot, neemt het afstand, komt weer dichterbij en kan zich ten slotte slechts aan het schilderij onttrekken door zichzelf te beloven dat het zal weerkeren.»
Louis-Guillaume Baillet de Saint-Julien, Caractères des peintres français actuellement vivants, Amsterdam, 1755.
26e Dragonders
Wilde bloemen overwoekeren de ruimte rond het atelier in de voormalige kazerne van het 26e regiment dragonders in Dijon. De bewoners moesten de plek verlaten en een nieuw onderkomen zoeken. Dat hebben ze gevonden in de opslagruimtes van een oude touwslagerij langs een bochtige weg ergens in Bourgondië, vlak bij een rivier. I&W, de «dubbelschilder», woont nu in Dijon en werkt in Diénay. ’s Ochtends ziet hij hinden met een sprong de weg oversteken, ’s avonds, op de terugweg, let hij op voor vader en moeder everzwijn die samen met hun kleintjes onverwacht de rijweg kruisen. Tussen beide ogenblikken in heerst oppermachtig de schilderkunst.
Wild te keer gaan in Diénay
Toen men eind jaren zeventig scenario's begon te schrijven voor erotisch-pornografische films die zich afspelen in de natuur, was dat wellicht een manier om aan te knopen bij verloren dromen, jeugdidealen en communautaire utopieën én bij een aantal vroege, verbeelding prikkelende 'noordse' films. Sommige taferelen hadden een hoog onwerkelijkheidsgehalte: wezenloos wild, versufte eekhoorns en geboeide herten kijken toe op uiterst wufte of sterk geritualiseerde stoeipartijen. Misschien gaat achter de witte rasters en de regenboogkleurige weerspiegelingen van de doeken van I&W zo’n beeld van zorgeloosheid schuil. Misschien. Soms. Duidelijk is het niet. De kijker blijft gefrustreerd achter. Wat verhelen deze doeken? Moeten we dat wel uitzoeken? Staan we niet voor abstracte werken? Wat is er in godsnaam te zien?
«Er zullen meisjes en landschappen te zien zijn»
«Er zullen meisjes en landschappen te zien zijn», is het eerste wat ik over deze tentoonstelling hoorde zeggen. Behalve meisjes en landschappen zijn er ook dieren te zien of te ontwaren, en dingen die vanzelf groeien, zoals onkruid. Wat heeft deze bescheiden dramaturgie te betekenen? Geen antwoord. Of: dat het op de schilderkunst als zodanig aankomt. Er zijn gerasterde, metaalachtige, schijnbaar grijze beelden met verborgen geheimen. En er zijn wilde bloempjes en dit keer goed zichtbare meisjes. Een van hen zit naakt op een stuk hout spaghetti (of zijn hetlinguine?) al nero di seppia te schrokken; de inkt van het dier bezoedelt haar glimlach. Achter haar zien we een goedkoop idyllisch landschapje zoals je dat aantreft in ordinaire eethuisjes (hé, even opnieuw naar de Mona Lisa kijken!). De twee andere, geaquarelleerde meisjes zijn uit magazines gescheurd en kijken star naar ons en naar de gerasterde doeken. I&W is niet alleen geboeid door pornografie, erotiek, iconen, decoratieve effecten en optische illusies. Er zit duidelijk meer achter zijn werk.
Bourgondische nostalgie
Door een glaswand in het nieuwe atelier kijken eekhoorns naar de kunstenaars die hun eerste tentoonstelling in de Almine Rech Gallery in Brussel voorbereiden. De sfeer in dit rijk van de schilderkunst lijkt in tegenspraak met die de schilderijen van I&W – het visuele botst met het mentale, de inhoud staat los van wat hem omvat. Misschien herinneren de kunstenaars zich dat in Diénay ooit een diepgravend artistiek dispuut plaatsvond. In de herfst van 1890 bracht Edgar Degas in Diénay een bezoek aan Georges Jeannot, een bevriend graveur. Hij maakte er zijn eerste monotypes, op basis van wat hij zich herinnerde van de landschappen die tijdens zijn treinrit aan zijn oog waren voorbijgegleden. Toen de schrijver Ludovic Halévy de monotypes zag, drukte hij tegenover Degas zijn bewondering uit voor die schitterende ‘gemoedstoestanden». ‘Gemoedstoestanden? Niks gemoedstoestanden», foeterde Degas, ‘je hebt er niks van begrepen. Laat dat verheven taaltje maar! Het gaat hier alleen om “oogtoestanden»!
Mysterieuze oogsnoepjes
De werken van Ida Tursic en Wilfried Mille zijn bedrieglijke beelden, valstrikken van zuivere schilderkunst. Hier wordt een beknopt overzicht geboden van de ruime mogelijkheden en de onweerstaanbare aantrekkingskracht van het medium. Het onderwerp is belangrijk én verdwijnt naar de achtergrond. De kijker wordt nu eens betoverd door een blik, dan weer door een textuur. Hier komt een mysterie aan de oppervlakte, daar wordt de inkijk verstoord door een dikke klad verf. Alles is schilderkunst, maar niets is dat toevallig: een pagina die uit een magazine is gescheurd, de met verf bedekte en daarna verbrande reproductie van een plaat, een natuurbeeld, een erotisch beeld, een landschap in het beeld, een palissade... Aan ieder van ons om de goede oogtoestand te vinden en binnen te dringen in de beelden, in deze mysterieuze snoepjes vol wildheid, erotiek en nostalgische spot. Kunstenaar en bezoeker genieten – van het scheppen en van het kijken.
Gemoedstoestanden, gemoedstoestanden? Het gaat hier alleen om oogtoestanden!
Jean-Marie Gallais