Kris Martin #

With Kris Martin (*1972, Kortrijk, Belgium), time is the main motive in his art practice. “Everything is time and time is everything, but you cannot grasp what it is. Time is fluid; it constantly escapes.” According to him time becomes frozen in his work and he considers it a challenge to give an object a notion of time.

Kris Martin considers himself as an observer. With “small gestures” he tries to influence his audience brains: he attempts to show something in a way you have never seen it before. He tries to unlock little details.

Open to many interpretations, Martin's work causes an emptiness, a space where you can think about the complexity of life. Attending complexity makes her real: open yourself up to this complexity and not only focus on your own opinion. His work can be an open end or a new beginning; Martin provides a frame. The viewer is able to complete the work by himself; the viewer’s imagination, his time and effort to reflect, is required.

Kris Martin uses well-known or daily objects in a strange way. His work is frequently the result of daily fortune – breaking a champagne glass or going to the flea market and finding a cannonball from the Napoleonic war. Spontaneity is an important factor of his work.

Aware of the relativity of his own life, the artist shows “this is who I am” or “I was here”. By means to his work he tries to change the viewer in order to make a difference. His thoughts about time are reflected in a definition by St. Augustine which Martin considers as the most interesting he has come across: “if you ask me what time is I do not know, but if you do not ask me I know exactly what it is.”

Kris Martin lives and works in Ghent, Belgium.

By Karlyn De Jongh

All quotes from an interview with Karlyn De Jongh, as published in Personal Structures: Time Space Existence, DuMont, Cologne, 2009, p. 248-251

Le temps est le moteur principal du travail de Kris Martin (*1972, Courtrai, BE). « Tout est temps et le temps est tout, mais vous ne pouvez pas le saisir. Le temps est fluide, il nous échappe ». Le temps se fige dans ses œuvres : c’est pour lui un véritable défi de donner une notion de temps à un objet.

Kris Martin se considère comme un observateur. Avec de « petits gestes » il tente de stimuler le cerveau de son public: il invite à découvrir quelque chose sous un tout nouvel angle. Il tente de dévoiler de petits détails.

Ouvert à de nombreuses interprétations, le travail de Martin provoque un vide, un espace où penser à la complexité de la vie. La complexité existe par le fait même de la fréquenter : se projetter dans cette complexité et non pas seulement se concentrer sur son propre point de vue. Son travail peut être autant une fin ouverte qu’un nouveau commencement; Martin offre un cadre que le spectateur est à même de compléter par lui-même; l’imagination du spectateur, le temps et l’effort qu’il prend pour réfléchir est nécessaire.

Kris Martin utilise des objets connus et quotidiens d’une manière étrange. Son travail est souvent le résultat de hasards de la vie quotidienne – un verre de champagne cassé ou encore un boulet de canon datant de la guerre napoléonienne sur un marché aux puces. La spontanéité est un facteur important de son travail.

Conscient de la relativité de sa propre vie, l’artiste nous montre « c'est ce que je suis » ou « j’étais ici ». Au moyen de son travail il tente de modifier/transformer le spectateur pour faire une différence. Ses pensées sur le temps sont reflétées dans une définition de Saint Augustin, qu’il considère comme la plus intéressante qu’il ait jamais trouvée jusqu’à présent: « Si vous me demandez ce qu’est le temps alors, je ne le sais pas, si vous ne me le demandez pas alors, je sais précisément ce qu'il est ».

Kris Martin vit et travaille à Gand, Belgique

Texte de Karlyn de Jongh

Les citations sont extraites d'une interview de Karlyn de Jongh, publiée dans Personal Structures: Time Space Existence, DuMont, Cologne, 2009, pp. 248-251

Voor Kris Martin (*1972, Kortrijk, Belgie) is tijd het belangrijkste motief in zijn werk. “Alles is tijd en tijd is alles, maar je kunt niet vatten wat het is. Tijd is beweeglijk; hij ontsnapt steeds.” Volgens hem bevriest de tijd in zijn werk en is het een uitdaging om een object een notie van tijd te geven.

Kris Martin ziet zichzelf als een observator. Met “kleine gestes” probeert hij de hersenen van zijn publiek te beinvloeden: Martin verzoekt iets te laten zien op een manier waarop je het nog niet eerder gezien hebt. Het zijn kleine verschillen die hij probeert uit te lokken.

Open voor vele interpretaties, genereert het werk van Martin een leegte, een ruimte om na te denken over de complexiteit van het leven. De complexiteit bestaat voor hem uit het omgaan met de complexiteit: het jezelf openstellen voor deze complexiteit en je niet alleen te concentreren op je eigen mening. Zijn werk kan zowel een open einde en een nieuw begin zijn; Martin biedt een raamwerk. De beschouwer is in staat iets voor zichzelf in te vullen; de verbeelding van de beschouwer, de tijd en moeite die hij neemt om te reflecteren, is een vereiste.

Kris Martin gebruikt bekende en alledaagse voorwerpen op een vervreemdende manier. Vaak is zijn werk het resultaat van toevalligheden in zijn dagelijkse leven - het breken van een champagne glas of het op de rommelmarkt vinden van een kanonskogel uit de Napoleontische oorlog. Spontaniteit is een belangrijke factor in zijn werk.

Bewust van de betrekkelijkheid van zijn eigen leven, laat de kunstenaar zien "dit is wie ik ben" of "ik was hier". Met zijn werk probeert hij de beschouwer te veranderen om een verschil uit te maken. Zijn gedachten over tijd worden weerspiegeld in een definitie van Augustinus, die Martin de meest interessante vindt die hij tot nu toe is tegengekomen: "Als je mij vraagt wat tijd is dan weet ik het niet, maar als je het me niet vraagt dan weet ik precies wat hij is."

Kris Martin leeft en werkt in Gent, Belgie.

door Karlyn de Jongh

Alle citaten komen uit een interview met Karlyn De Jongh, zoals gepubliceerd in Personal Structures: Time Space Existence, DuMont, Keulen, 2009, p. 248-251