Opening on Thursday, January 18, 2024 from 5 to 8pm.
Almine Rech Brussels is pleased to announce Kill You Idols, Todd Bienvenu's fourth solo exhibition with the gallery, on view from January 18 to February 24, 2024.
Todd Bienvenu is a prolific, seriously brilliant painter whose uniquely prolific brilliance is most exuberantly expressed when he succeeds in keeping his creative seriousness in check. At times, this regard entails cheesiness, cheekiness, tongue-in-cheek-ness, or simply butt cheeks. At times, it’s a matter of humorous cultural references or comical riffing. At other times yet, and on full display in Kill Your Idols, it’s an admixture of all of that within the context of new source material for the artist to explore. In this reverentially inspired, pictorially stimulating exhibition, Bienvenu mitigates seriousness by blithely skirmishing with art history.
– Paul D’Agostino, PhD is an artist, writer, curator, and translator.
Almine Rech Brussels is pleased to announce Kill You Idols, Todd Bienvenu's fourth solo exhibition with the gallery, on view from January 18 to February 24, 2024.
Todd Bienvenu is a prolific, seriously brilliant painter whose uniquely prolific brilliance is most exuberantly expressed when he succeeds in keeping his creative seriousness in check. At times, this regard entails cheesiness, cheekiness, tongue-in-cheek-ness, or simply butt cheeks. At times, it’s a matter of humorous cultural references or comical riffing. At other times yet, and on full display in Kill Your Idols, it’s an admixture of all of that within the context of new source material for the artist to explore. In this reverentially inspired, pictorially stimulating exhibition, Bienvenu mitigates seriousness by blithely skirmishing with art history.
Regardless of subject matter, Bienvenu’s generously punchy palettes, brushily wet treatments, broad and swiftly rendered marks, and often narratively navigable compositions do much to keep potential seriousness in abeyance. The artist’s genial, indeed gleeful approach to painting suffuses his diversely representational works with an unmistakable sense of material, graphically palpable mirth. In this sense, the ebullient charm of his compositions is a truly substantive feature, one that runs far deeper than puckish playfulness and fun and games. For at times, the artist’s aesthetic mood can be touching or sweet, wistful or pensive, and although never fully woebegone, perhaps mildly bummed out while betraying glimmers of hope. In this vein, or in these veins, Bienvenu’s subject matter has charted territories of southern folklore, childhood memories, urban chaos, rock and roll, 90’s nostalgia, surf and skate culture, and more than marginally occasional smatterings of smut. The artist’s sources of inspiration are broad and always broader, and his trademark protagonists, settings, scenes, and subcultures are emblematic of a fundamentally joyful creative disposition. The more the artist has expanded his skills as a painter – which is to say, the more seriously he has taken his craft – the wider a net he has cast into the world around him to expand, too, his assortment of imagery and avatars to portray in variably whimsical ways.
And so, in Kill Your Idols, bring on an even more assorted mix of mosh pits, dude-bros, beach babes, pool parties, grizzled brawlers, tattooed bruisers, woozy loiterers, wedgie snaps, butt cracks, and anti-heroic asshats, right? In a word, no. For this new body of work, rather than turning to his usual suspects in search of inspiration and lightheartedness, Bienvenu flipped his own script by challenging himself to depict subjects invested with airs of tacit, temporally embedded seriousness, and to somehow extract fun and lightheartedness therefrom. This was informed in part by a large painting he made for a Picasso-themed exhibit, a work that not only permitted but required him to indulge in painting something as ridiculous, relatively speaking, as a huge-headed Minotaur. The art historical reference point gave him a reason to step back from determining every decisive aspect of a work, and to relish anew the invigorating joy of painting as opposed to the mere process of depiction. Hence Bienvenu’s energetic rendering of John Singleton Copley’s Watson and the Shark, an 18th-century painting he chose to rework not because Copley is among his pictorial heroes, but because it offered rich compositional challenges of palette and dramatic dynamism – and of course, because it would entail depicting a shockingly savage encounter with a frightfully savage sea beast. While Copley, several centuries ago, might’ve been portraying a real and dreadful instance of heroic rescue bearing a certain sense of solemnity, the same event in Bienvenu’s hands becomes one of outrageously animated boat-tastic adventurousness.
Expanding this new oeuvre of art historical references and spirited nods to old masters, Bienvenu continued seeking out monsters, seafarers, wild compositional dynamics, bizarre imagery, and challenging palettes. So he looked to Hieronymus Bosch, of course, reinterpreting the Dutch artist’s classics in full and in delightfully rescaled small works zooming in on some of the master’s fancifully outlandish details. He found Minotaurs, mazes, warriors, myths, mysteries, and beasts galore in Roman mosaics, Greek pottery, and Japanese woodcuts, and sampled from them to create diverting works that scan more as loose translations than faithful transcriptions of imagery. Some of Bienvenu’s most immediately identifiable homages show him reinventing the perspectival capaciousness of Ensor’s thronging crowds, the divine dreaminess of Michelangelo’s frescoes, the theatrical drama of Caravaggio’s chiaroscuro, the fleshy congregations of Rubens’s figurations, and the über-emo bliss of Klimt’s The Kiss. Referencing such a variety of stylistically diverse works has allowed the artist to paint a multitude of previously unexplored subjects, treat an array of classically intriguing themes, resolve surfaces in dazzling new ways, and let his generally unbridled palette positively burst.
In Kill Your Idols, Bienvenu’s aim in reinterpreting the canon is not to sneer at or parody the art historical gravitas of the works at hand. Rather, his intention is to venerate and revivify the masters and their subject matter alike – and to imbue them with the good humor, formal freshness, and pictorial jubilance of his trademark touch. Bienvenu believes this intervention to be something akin to a cover band breathing new life into old songs. As such, in Kill Your Idols, Bienvenu is The Misfits ripping through a symphony by Mozart, as it were, rather than “Weird Al” Yankovic punking hits by The Misfits. In music as in visual art, the oldies never get old as long as someone’s still riffing on them. Imitation is flattery. Rock on, Ingres.
Riffing on the Oldies: Todd Bienvenu’s Kill Your Idols
– Paul D’Agostino, PhD is an artist, writer, curator, and translator.
Almine Rech Bruxelles a le plaisir d'annoncer Kill You Idols, la quatrième exposition solo de Todd Bienvenu à la Galerie, qui aura lieu du 18 janvier au 24 février 2024.
Todd Bienvenu est un peintre prolifique de génie, dont le génie particulièrement prolifique s’exprime de la manière la plus exubérante lorsqu’il parvient à maîtriser le sérieux de sa démarche créative. Alors parfois, ça tourne au kitsch, à l’impudence, au satirique, voire simplement au satyre. Parfois aussi, on y décèle des références culturelles humoristiques ou des riffs comiques. À d’autres moments encore, comme c’est franchement le cas dans Kill Your Idols, c’est un mélange de tout cela dans le contexte de nouvelles sources que l’artiste choisit d’explorer. Pour cette exposition d’inspiration révérencielle et picturalement stimulante, Bienvenu évite d’être trop sérieux en s’attaquant avec délice à l’histoire de l’art.
Quel que soit le sujet qu’il choisit, sa palette généreusement punchy, ses coups de pinceau humides, son trait large et urgent, et le narratif souvent déchiffrable de ses compositions font beaucoup pour maintenir le sérieux à distance. L’approche joyeuse, voire jubilatoire de la peinture qu’adopte l’artiste confère à son travail d’une grande diversité figurative une allégresse matérielle et graphique presque palpable. En ce sens, le charme bouillonnant de ses compositions en est l’essence même, bien au-delà du ludique ou de l’espiègle. L’ambiance esthétique qu’il créé est tantôt touchante ou douceâtre, tantôt mélancolique ou pensive, et même si elle n’est jamais totalement tragique, elle peut se teinter d’un léger spleen laissant transparaitre des lueurs d’espoir.
Dans cette veine, ou dans ces veines, la matière qu’explore Todd Bienvenu balaye le folklore du Sud américain, les souvenirs d’enfance, le chaos urbain, le rock and roll, la nostalgie des années 90, la culture du surf et du skate, et bien souvent des trucs un peu cochon. Les sources d’inspiration de l’artiste sont larges, et ne font que s’élargir ; les protagonistes, les décors, les scènes et les sous-cultures qui le caractérisent sont emblématiques d’un esprit créatif irrémédiablement joyeux. Plus l’artiste s’est amélioré techniquement comme peintre - c’est-à-dire plus il a pris son métier au sérieux – plus large est devenu le filet qu’il jette dans le monde qui l’entoure pour pêcher un assortiment d’images et d’avatars à dépeindre de manière plus ou moins fantaisiste.
Et ainsi, dans Kill Your Idols, on s’attend à découvrir un méli-mélo encore plus hétéroclite : pogos endiablés, vieux potes, beautés balnéaires, fêtes au bord de la piscine, bagarreurs aguerris, brutes tatouées, crevards, arrache-culottes, raies des fesses et connards anti-héros, c’est sûr. Alors qu’en fait, pas du tout. Dans ce nouvel ensemble d’œuvres, Todd Bienvenu s’est détourné de ses habituels personnages dans sa quête d’inspiration et de légèreté : il a carrément renversé son scénario en décidant de représenter des sujets d’apparence plus sérieuse, ancrés dans leur époque, et d’en extraire malgré tout du fun et de la légèreté. La démarche a en partie pour origine un grand tableau qu’il a réalisé pour une exposition consacrée à Picasso, œuvre qui non seulement lui a permis, mais l’a forcé à peindre quelque chose d’aussi ridicule, toutes proportions gardées, qu’un Minotaure affublé d’une tête énorme. Cette référence à l’histoire de l’art l’a soulagé de l’obligation qu’il s’impose habituellement de déterminer chacun des éléments décisifs de l’œuvre, et lui a permis de ressentir à nouveau le bonheur vivifiant de l’acte de peindre, par opposition au simple processus représentatif.
On le constate dans l’interprétation pleine d’énergie que Todd Bienvenu fait de Watson et le Requin, tableau du XVIIIe signé John Singleton Copley, qu’il a choisi de retravailler non parce que Copley fait partie de ses héros, mais parce que l’œuvre pose de formidables défis compositionnels en termes de palette et de dynamique dramatique - et bien sûr, parce qu’il s’agit de peindre l’affrontement choquant et sauvage avec un effroyable monstre marin. Copley, en son temps, a cherché à décrire un sauvetage héroïque, réel et terrifiant, avec une certaine solennité : entre les mains de Bienvenu, le même événement devient une aventure nautique outrageusement animée.
En élargissant son nouveau corpus de références historiques et de clins d’œil aux vieux maîtres, Bienvenu poursuit sa quête de monstres, marins, dynamiques compositionnelles folles, iconographie bizarroïde et palettes compliquées. Il s’est donc naturellement tourné vers le Flamand Jérôme Bosch dont il réinterprète pleinement les classiques en petits formats délicieusement redimensionnées, zooms sur certains détails fantastiques du maître. Il a débusqué minotaures, labyrinthes, guerriers, mythes, mystères et toutes sortes de bêtes dans les mosaïques romaines, les poteries grecques et les gravures sur bois japonaises ; il en a prélevé des échantillons pour créer des œuvres amusantes, interprétations libres plus que transcriptions fidèles de toute cette iconographie. Parmi les hommages plus facilement reconnaissables, on voit Bienvenu réinventer l’immensité perspectiviste des foules d’Ensor, la divine rêverie des fresques de Michel-Ange, la théâtralité clair-obscure du Caravage, les corps charnus des nus de Rubens ou la félicité ultra-emo du Baiser de Klimt. Cette énorme variété de références stylistiques permet à l’artiste d’explorer une multitude de sujets jusqu’alors inédits, d’aborder toutes sortes de thèmes classiques fascinants, de travailler les surfaces de manière éclatante et de faire exploser encore plus sa palette déjà débridée.
Dans Kill Your Idols, Bienvenu réinterprète les canons non pas pour se moquer ou parodier la dignité historique des œuvres en question, mais plutôt pour rendre hommage et revivifier les maîtres et leurs sujets en leur apportant la bonne humeur, la fraîcheur formelle et la jubilation picturale qui sont sa signature. Pour lui, cette intervention s’apparente à celle d’un cover band qui redonne vie à de vieux succès. Ainsi, dans Kill Your Idols, Bienvenu est plus comme les Misfits en train de punkiser une symphonie de Mozart que comme 'Weird Al' Yankovic quand il reprend des tubes des Misfits. Dans la musique comme dans les arts plastiques, les vieux tubes ne vieillissent jamais tant qu’il y en a des reprises. L’imitation est la plus sincère des flatteries. Rock on, Ingres !
Kill Your Idols, ou quand Todd Bienvenu riffe sur des vieux tubes
– Paul D’Agostino (PhD) est artiste, écrivain, curateur et traducteur.
Almine Rech Brussel kondigt met veel plezier Kill You Idols, Todd Bienvenu’s vierde solotentoonstelling bij de galerie aan, te bezichtigen van 18 januari tot 24 februari 2024.
Todd Bienvenu is een productieve, geniale schilder wiens unieke productieve genialiteit het meest uitbundig tot uitdrukking komt wanneer het hem lukt zijn creatieve ernst binnen de perken te houden. Soms is het effect van zijn blik op de wereld melig, vrijpostig, ironisch of beeldt hij gewoon billen uit. Op andere momenten leidt die blik tot grappige culturele verwijzingen of komische improvisaties. En soms, zoals goed te zien is in Kill Your Idols, is het een mengeling van dat alles in de context van nieuw bronmateriaal dat de kunstenaar verkent. In deze diep geïnspireerde, picturaal stimulerende tentoonstellingen verzacht Bienvenu de ernst door vrolijk te worstelen met de kunstgeschiedenis.
Ongeacht het onderwerp doen Bienvenu’s royale en krachtige paletten, borstelig natte behandelingen, brede en snel weergegeven tekens en vaak narratief navigeerbare composities veel om eventuele ernst op te schorten. Zijn geniale, onontkoombaar vrolijke benadering van schilderen doordrenkt zijn divers uitbeeldend werken met een onmiskenbaar gevoel voor materiaal, grafisch voelbare vreugde. In die zin is de uitbundige charme van zijn composities een werkelijk inhoudelijk kenmerk, dat veel dieper gaat dan ondeugende speelsheid, pret en spelletjes. Want soms kan de esthetische stemming van de kunstenaar roerend of lieflijk, weemoedig of peinzend zijn, en hoewel nooit volledig treurig, misschien lichtelijk teleurgesteld terwijl ze een sprankje hoop verraadt. In deze geest (of geesten) heeft het onderwerp van Bienvenu gebieden van zuidelijke folklore, jeugdherinneringen, stedelijke chaos, rock-‘n-roll, jaren-90-nostalgie, surf- en skatecultuur in kaart gebracht, evenals meer dan marginaal incidentele vleugjes vuiligheid. De inspiratiebronnen van de kunstenaar zijn breed en altijd breder, en zijn kenmerkende protagonisten, omgevingen, scènes en subculturen zijn emblematisch voor een fundamenteel vreugdevol creatief karakter. Hoe meer de kunstenaar zijn vaardigheden als schilder heeft uitgebreid – dat wil zeggen, hoe serieuzer hij zijn vak heeft genomen – hoe breder het net dat hij heeft uitgeworpen in de wereld om hem heen met als doel ook zijn assortiment aan beelden en avatars uit te breiden, zodat hij ze op wisselend grillige manieren kan uitbeelden.
En dus ontdekken we in Kill Your Idols een nog gevarieerdere mix van moshpits, feestende kerels, strandbabes, zwembadfeesten, grijsharige ruziezoekers, getatoeëerde krachtpatsers, wazige hangjongeren, half ontblote billen, bilspleten en anti-heroïsche klootzakken, toch? In één woord: nee. Voor dit nieuwe oeuvre heeft Bienvenu, in plaats van zich tot zijn ‘usual suspects’ te wenden op zoek naar inspiratie en luchthartigheid, zijn werkwijze omgegooid door zichzelf uit te dagen om onderwerpen uit te beelden waarin een sfeer van stilzwijgende, tijdelijk ingebedde ernst heerst, en er op een of andere manier plezier en luchthartigheid uit te halen. Dit is gedeeltelijk te danken aan een groot schilderij dat hij maakte voor een tentoonstelling met het thema ‘Picasso’, een werk dat hem niet alleen toestond, maar verplichtte zich over te geven aan het schilderen van iets relatiefs belachelijks als een Minotaurus met een enorm hoofd. Het kunsthistorische referentiepunt gaf hem een reden om een stap achteruit te doen, niet meer elk beslissend aspect van een werk te bepalen en opnieuw te genieten van de verkwikkende vreugde van het schilderen in plaats van zich te beperken tot louter afbeelden. Vandaar Bienvenu’s energieke weergave van Watson and the Shark van John Singleton Copley, een schilderij uit de 18e eeuw dat hij heeft herbewerkt, niet omdat Copley tot zijn picturale helden behoort, maar omdat het rijke compositorische uitdagingen op het gebied van palet en dramatische dynamiek bood – en natuurlijk omdat het werk hem de kans gaf een schokkend woeste ontmoeting met een angstaanjagend wild zeebeest uit te beelden.
Terwijl Copley enkele eeuwen geleden wellicht een reëel en vreselijk voorbeeld van een historische redding wilde uitbeelden, met een zeker gevoel van plechtigheid, wordt dezelfde gebeurtenis in de handen van Bienvenu er een van waanzinnig geanimeerde boot-tastische avontuurlijkheid.
Tijdens het uitbreiden van dit nieuwe oeuvre van kunsthistorische referenties en levendige knikjes naar oude meesters bleef Bienvenu op zoek gaan naar monsters, zeevaarders, wilde compositorische dynamiek, bizarre beelden en uitdagende paletten. Dus kwam hij uiteraard terecht bij Hiëronymus Bosch en interpreteert hij de klassiekers van deze Nederlandse kunstenaar volledig en in prachtig geschaalde kleine werken, waarin hij inzoomt op enkele van de magnifiek zonderlinge details van de meester. Hij vond Minotaurussen, doolhoven, krijgers, mythen, mysteries, en beesten in overvloed in Romeinse mozaïeken, Grieks aardewerk en Japans houtsnijwerk, en koos eruit om boeiende werken te creëren die meer op losse vertalingen lijken dan op getrouwe transcripties van beelden. Enkele van de meest onmiddellijk herkenbare hommages van Bienvenu laten zien hoe hij de perspectivistische ruimtelijkheid van Ensor’s mensenmassa’s, de goddelijke dromerigheid van Michelangelo’s fresco’s, het theatrale drama van Caravaggio’s clair-obscur, de vlezige bijeenkomsten van Rubens’ figuraties en de über-emotionele gelukzaligheid van Klimts The Kiss opnieuw uitvindt. Door te verwijzen naar zo’n verscheidenheid aan stilistisch diverse werken kreeg de kunstenaar de kans om een groot aantal onontgonnen onderwerpen te schilderen, een reeks klassiek intrigerende thema’s te behandelen, oppervlakken op duizelingwekkende nieuwe manieren te laten oplossen en zijn doorgaans ongebreidelde palet positief te laten barsten.
In Kill Your Idols heeft het herinterpreteren van de canon door Bienvenu niet als doel om de kunsthistorische gravitas van de betreffende werken te bespotten of te parodiëren. Het is veeleer zijn intentie om zowel de meesters als hun onderwerpen te vereren en nieuw leven in te blazen, en ze te doordrenken met het goede humeur, de formele frisheid en picturale jubel van zijn kenmerkende aanraking. Bienvenu gelooft dat zijn interventie lijkt op die van een coverband die oude nummers een nieuw leven geeft. In die zin is Bienvenu in Kill Your Idols vergelijkbaar met de Misfits die als het ware door een symfonie van Mozart scheuren, in plaats van met “Weird Al” Yankovic die hits van de Misfits belachelijk maakt. Zowel in de muziek als in de beeldende kunst worden de oudjes nooit oud zolang iemand er nog op hen improviseert. Imitatie is vleierij. Rock door, Ingres.
Spelen met het moois van vroeger: Kill Your Idols van Todd Bienvenu
– Paul D’Agostino, PhD, is kunstenaar, schrijver, curator en vertaler.