Turi Simeti Le Choix du Signe

Turi Simeti’s exhibition at Almine Rech Gallery on May 28 gathers for the first time a series of pieces that provide an overall perspective of the artist’s work from his beginnings to the present. Some of the pieces come from his personal collection and were until now unknown to the public. The art scene of the early 1960s fits into a context of alternative and vivid search. Milan gave Simeti the means to enrich his work with influences from the greatest European artists of the period. In this context, the New York art world flew to Milan, which became the place to be for those who wanted to witness the European avant-garde. 

In a cabinet of curiosities, we find a mix of rare objects hanging. This seemingly messy collection embodies Simeti’s commitment and his esthetic search. His burned envelopes, reduced to their simplest expression, made appear an uncommon shape: the oval. 
We rediscovered this shape that threatened to push the fabric out of the canvas. In other words, the oval seems to burst out of canvas to escape into infinity. These little canvases of the cabinet of curiosities move and seem to be following their own laws. They clearly appear to be inspired by the creative force of the 60s. In his 1962 piece "108 ovali neri", the oval becomes a pattern and it is repeated on the canvas several times, filling it completely.  

The exhibition is however centered on the disappearance of the oval. As Milan artists searched the opposites and the absence, Simeti joined them and overthrew the oval, causing it to “disappear”. Nevertheless, the shape re-emerges on the back of the canvas. The tension created by the oval is the defining element of the spatial experiment in the exhibition. 

Turi Simeti creates different types of tension on several formats mixing small-scale canvases that produce startling dimensions. The architectural construction of the canvas becomes more complex and it is divided into diptychs and polyptychs, depending on the elements involved. The extroflexion allows Simeti to draw on the surface of the canvas according to the tension and the angle. As a result, a plain shape appears in the form of an elliptic conical section and an edge is outlined, creating a slight angle on the canvas. With the oval, Turi Simeti attempts to develop an irregular writing system that liberates the surface of the canvas from any kind of materiality, allowing nothing but silence. 

Yet, that silence is only a phase in Simeti’s path. In 1971, in a radical move, he brutally broke a whole glider into pieces in La Bertesca gallery in Genoa. Today, there is only a set of containers, on show for the first time, that give evidence of Simeti’s affiliation to the particular category of artists who became well-known in Europe in the 60s and were motivated by the desire to rebuild the world. The "Distruzione di un aliante" (the destruction of a glider) has its origins in a context dominated by Fluxus and the New Realists, heirs of the Dada movement. This approach places daily life into the art scene and blurs the lines between life and art. The destruction of the glider expresses the urgency to create something new all over again. The exhibition is driven by these instinctive dynamics, the artistic and political determination to start from scratch. 

Natacha Carron

L'exposition de Turi Simeti à la galerie Almine Rech le 28 mai rassemble pour la première fois un ensemble d'œuvres proposant une perspective globale, de ses débuts à aujourd'hui. Certaines, provenant de sa collection personnelle, sont inédites. Le panorama du début des années 1960 s'inscrit dans un climat de recherche alternatif et bouillonnant. Milan offre à Turi des moyens et des possibilités de nourrir sa peinture au contact des plus grands artistes européens. New York est à Milan, tout s'y joue, c'est là qu'il faut être pour sentir tous les courants d'avant-garde en Europe. C'est à travers un cabinet de curiosité où se trouvent accrochées en apparence pêle-mêle des raretés. Une collection qui signe l'engagement et les recherches plastiques de Turi. C'est à partir d'enveloppes brûlées, réduites à leur plus simple expression que l'on voit apparaître une forme inusitée : l'ovale. Ailleurs on redécouvre l'ovale tel un appendice proéminent prêt à éclater le tissu de la toile. Ou bien là on découvre l'ovale débordant du cadre fuyant vers l'infini. Ces petites toiles du cabinet de curiosité bougent et cherchent leur propre loi, animées par cette énergie créatrice des années 1960. Dans l'œuvre intitulée "108 ovali neri" de 1962, la forme ovale s'individualise en tant que motif et se répète sur la toile jusqu'à la recouvrir entièrement.

Le rythme de l'exposition ensuite s'articule à partir de la disparition de l'ovale. Milan est à la recherche du négatif et de l’absence. C'est la voix que Turi adopte à son tour, sous la forme d'un renversement de l'ovale provoquant sa "disparition". Il resurgit ensuite en extroflexion au dos de la toile. La pression de la forme est l'élément déterminant de l'expérience spatiale de l'exposition.

Turi crée différentes pressions sur différents formats mêlant des toiles de petite échelle qui en côtoient d’autres de dimensions grandioses.

Au fur et à mesure la construction architectonique de la toile se complexifie, se divise en diptyques, polyptyques selon la pluralité des éléments en jeu. L'extroflexion permet de dessiner sur la surface de la toile en fonction de la pression et de l'angulation. Une forme pleine se manifeste par une section conique elliptique. Ou encore une arête surgit à peine, signant une légère apostrophe sur la toile. Avec l'ovale, Turi tente de produire une écriture sismique qui libère la surface pour aller au bout de toute matérialité vers le silence.

Or, ce n'est pas dans ce silence que Turi finit par s'installer : en 1971 par un geste absolument radical, il détruit brutalement un planeur entier dans la galerie Bertesca à Gènes. Il n'en reste aujourd'hui qu'un ensemble de conteneurs présentés pour la première fois et qui sont la mémoire de l'appartenance de Turi à cette catégorie particulière d'artistes apparus au cœur de l'Europe, à partir des années 1960, et animés du désir de refaire le monde. La "Distruzione di un aliante" trouve ses origines dans ce climat général dominé par Fluxus et les Nouveaux réalistes, eux-mêmes héritiers du mouvement dada. La démarche place la vie quotidienne dans l'art, pour la libérer, rendre floue les frontières entre l'art et la vie. La destruction du planeur exprime l'urgence de faire du nouveau une nouvelle fois.

L'exposition est traversée par ces dynamiques pulsionnelles et cette volonté à la fois artistique et politique de tout revoir.

Natacha Carron

De tentoonstelling van Turi Simeti in de Almine Rech Gallery op 28 mei brengt voor het eerst een reeks van werken die een globaal overzicht bieden van de artiest zijn werk, van zijn debuutperiode tot op heden. Sommige werken, uit zijn persoonlijke collectie, werden nooit eerder getoond. De kunstscène van de vroege jaren 1960 situeert zich binnen een klimaat van alternatief en bruisend onderzoek. Milaan bood Simetide middelen en mogelijkheden om zijn schilderkunst te voeden met contacten met de grootste Europese kunstenaars. In deze context vloog de New Yorkse kunstwereld naar Milaan, de plaats waar men moest zijn om de avant-garde in Europa te voelen. 

Het is in het rariteitenkabinet dat we een mix van opgehangen rariteiten kunnen terugvinden die het engagement en het plastische onderzoek van Turi Simeti belichamen. Het is vanuit verbrande omslagen, teruggebracht tot hun eenvoudigste uitdrukking, dat we een ongebruikelijke vorm zien ontstaan: het ovaal. Deze vorm herontdekken we als een prominent appendix klaar om de stof van het doek te doen barsten. Met andere woorden, het ovaal lijkt uit het kader te breken op weg naar het oneindige. Deze kleine schilderijen uit het rariteitencabinet bewegen en gaan op zoek naar hun eigen wetten, geanimeerd door de creatieve energie van de jaren 60. In het werk getiteld "108 Ovali Neri" van 1962, wordt de ovale vorm geïndividualiseerd als motief en op het doek herhaald totdat deze volledig bedekt is. 

De tentoonstelling is echter gecentreerd rond de verdwijning van het ovaal. Milaan is immer op zoek naar tegenstellingen en het afwezige, een belangstelling die Simeti op zijn beurt overneemt in de vorm van een omkering van het ovaal dat zijn "verdwijning" bewerkstelligt. Het verschijnt dan opnieuw aan de achterkant van het doek. De druk van de vorm is het bepalende element van de ruimtelijke ervaring van de tentoonstelling.

Turi Simeti creëert verschillende drukvariantes op verschillende formaten en mengt schilderijen op klein formaat met exemplaren van grootse afmetingen. De architectonische constructie van het doek wordt complexer, van eenvormig tot tweeluik of veelluik naargelang de veelheid van elementen die in het werk betrokken zijn. De "extroflexie" maakt het mogelijk om, afhankelijk van de druk en de hoek, te tekenen op het oppervlak van het doek. Een volle vorm manifesteert zich doorheen een conisch elliptische sectie. Een nauwelijks zichtbare vouw komt uit het oppervlak tevoorschijn, en vormt een lichte apostrof op het doek. Met het ovaal probeert Turi een onregelmatige schriftuur te genereren die het oppervlak van het doek bevrijdt om voorbij alle materialiteit de stilte te bereiken.

Maar het is niet in deze stilte dat Simeti uiteindelijk berust. In 1971, met een absoluut radicaal gebaar, vernietigt hij brutaalweg een heel vliegtuig in de galerie Bertesca in Genua. Er blijft vandaag niets anders van over dan een set van containers die hier voor de eerste keer worden gepresenteerd. Zij herinneren aan het feit dat Simeti behoort tot deze bijzondere categorie van kunstenaars die, vanaf de jaren 60, is ontstaan in het hart van Europa en geanimeerd werd door het verlangen om de wereld zelf vorm te geven. De "Distruzione di un aliante" (de vernietiging van een zweefvliegtuig) vindt zijn oorsprong in het toenmalig heersende klimaat gedomineerd door Fluxus en de nieuwe realisten, zelf erfgenamen van de Dada-beweging. Deze benadering plaatst het dagelijkse leven in de kunst, om de grenzen tussen kunst en leven te vervagen. De vernietiging van het zweefvliegtuig drukt het gevoel van urgentie uit het alles opnieuw nieuw te maken. De tentoonstelling is doordrongen van deze pulserende dynamiek en de artistieke en politieke wil om opnieuw te beginnen.

Natacha Carron