Richard Phillips

For his first solo exhibition with the gallery, American artist Richard Phillips presents a new body of paintings based on Fascist era Roman sculptures and the artwork of Cy Twombly

The sculptural images are sourced from the artist’s photos of the Palazzo Della Civiltà and the Foro Italico, both of which were commissioned by Benito Mussolini for the Mostra della Civiltà Romana during the 1942 World Fair and for the Olympic Games of 1944 respectively. Using a vertical halftone graphic image, the painted wax oil emulsion paintings physically reconstruct in optical color the anti-modernist sculptures intended to honor Rome's neo-classical past.  

The other series comes from close ups of Cy Twombly's Roman Salalah paintings of 2005/07 and his Final paintings of 2012. The compositions are inspired by the detailed documentary images found in artists catalogs designed to show mastery. Painted with a pallet knife, the pigmented surfaces create a physical relief articulating both the presence of paint and absence of movement. In his definitive article on action painting, Harold Rosenberg wrote: “ What was to go on the canvas was not a picture but an event“.  With Phillips’ paintings, the event is the careful remaking of the picture—and the viewers careful consumption.

Hung together, these paintings examine modernism's revelations with the same skepticism as critic Bruno Latour, whose book, We Have Never Been Modern, informed the exhibition. When qualifying the term modernity in the beginning of his essay, Latour writes: “Modernity comes in as many versions as there are thinkers or journalists, yet all its definitions point, in one way or another, to the passage of time. The adjective 'modern' designates a new regime, an acceleration, a rupture, a revolution in time. When the word 'modern', 'modernization', or 'modernity' appears, we are defining, by contrast, an archaic and stable past. Furthermore, the word is always being thrown into the middle of a fight, in a quarrel where there are winners and losers, Ancients and Moderns. 'Modern' is thus doubly asymmetrical: it designates a break in the regular passage of time, and it designates a combat in which there are victors and vanquished.” Phillips paints an equally lopsided and oscillating image of the future with all the hyper realism of his figurative past. 

Pour sa première exposition individuelle à la galerie Almine Rech, l'artiste américain Richard Phillips présente une nouvelle série de tableaux inspirés de sculptures romaines de l'époque fasciste d’une part, et de l’artiste Cy Twombly d’autre part.

Des photographies de sculptures prises par l’artiste au Palais de la Civilisation italienne et au Foro Italico - deux monuments respectivement commandités par Benito Mussolini pour l'Exposition universelle de 1942 et les Jeux Olympiques de 1944 à Rome - sont à l’origine de la première série. À partir d'une image graphique verticale en demi-ton, les tableaux réalisés grâce à une émulsion d'huile de cire reconstituent physiquement les sculptures anti-modernistes en un jeu optique de couleurs, tels des hommages au passé néo-classique de Rome.  

L'autre série est élaborée à partir de cadrages isolés de tableaux de la série Salalah (2007-08) et des dernières toiles (2012) de Cy Twombly. Les compositions s’inspirent quant à elles, d’images documentaires en gros plan provenant de catalogues d’artistes et illustrant leur maîtrise technique. Les surfaces pigmentées peintes au couteau créent un relief matériel qui révèle à la fois la présence de la peinture et l’absence de mouvement. Dans son texte magistral sur l’Action Painting, Harold Rosenberg affirmait que « ce qui doit figurer sur une toile n’est pas une image mais un événement ». Dans les tableaux de Phillips, l’événement consiste ainsi à recomposer soigneusement l’image tout en invitant aussi les spectateurs à sa consommation. 

Accrochées ensemble, ces toiles interrogent les révélations modernistes avec un scepticisme semblable à celui du critique Bruno Latour, dont le livre Nous n’avons jamais été modernes donne également le ton de l’exposition. Au début de son essai, Latour écrit qu’il existe autant de versions de la modernité qu’il y a de penseurs et de journalistes mais que toutes ces définitions témoignent, d’une façon ou d’une autre, du passage du temps. « L’adjectif ‘moderne’ désigne tout autant un nouveau régime qu’une accélération, une rupture ou une révolution dans le temps. Lorsque les mots ‘moderne’, ‘modernisation’ ou ‘modernité’ apparaissent, le passé est définit par contraste comme archaïque et stable », écrit-il. De plus, chaque occurrence du mot est synonyme de conflit entre des gagnants et des perdants, entre les Anciens et les Modernes. « ‘Moderne’ est ainsi doublement asymétrique puisque désignant à la fois une rupture dans le passage régulier du temps et un combat avec des vainqueurs et des vaincus». Fort de cette touche hyperréaliste héritée de son passé de peintre figuratif, Richard Phillips trace lui aussi un avenir tout aussi asymétrique que mouvant.

Voor zijn eerste solo-expositie in de galerie presenteert de Amerikaanse kunstenaar Richard Phillips een nieuwe reeks schilderijen, gebaseerd op Romeinse beelden uit het fascistische tijdperk en de kunst van Cy Twombly.

De sculpturale afbeeldingen zijn afkomstig van door de kunstenaar gemaakte foto's van het Palazzo della Civiltà en het Foro Italico, die beide werden gebouwd in opdracht van Benito Mussolini voor respectievelijk de Mostra della Civiltà Romana tijdens de Wereldtentoonstelling van 1942 en de Olympische Spelen van 1944. Door gebruik te maken van verticale halftoon-afbeeldingen recontrueren de wasolie-schilderijen in optische kleur de anti-modernistische sculpturen die het neoklassieke verleden van Rome dienden te eren.

De andere serie is gebaseerd op close-ups van Cy Twombly's Romeinse Salalah schilderijen uit 2005/07 en zijn Final schilderijen van 2012. De composities zijn geïnspireerd op documentaire close-up beelden die de kunstenaar vond in catalogi van kunstenaars, bedoeld om hun meesterschap te illustreren. De kleurrijke oppervlakken, geschilderd met een paletmes, creëren een fysiek reliëf dat zowel de aanwezigheid van verf als de afwezigheid van beweging articuleert. In zijn definitieve artikel over action painting schreef Harold Rosenberg: « Wat op het doek werd aangebracht was geen beeld, maar een gebeurtenis. » In het geval van Phillips schilderijen is de gebeurtenis het zorgvuldig recreëren van het beeld - en de zorgvuldige opname ervan door de toeschouwer.

Deze schilderijen die samen gepresenteerd worden verhouden zich tot de openbaringen van het modernisme met dezelfde scepsis als criticus Bruno Latour, wiens boek, We Have Never Been Modern, een grondtoon voor de tentoonstelling vormt. Bij het definiëren van de term moderniteit in het begin van zijn essay, schrijft Latour: "Van moderniteit zijn er evenveel versies als er denkers en journalisten zijn, maar al de definities wijzen, op de een of andere manier, naar het verloop van de tijd. Het adjectief 'modern' duidt op een nieuw regime, een versnelling, een breuk, een revolutie in de tijd. Wanneer het woord 'modern', 'modernisering' of 'moderniteit' verschijnt, definiëren we echter een archaïsch en stabiel verleden. Bovendien wordt het woord altijd in een strijd geworpen, in een gevecht waar er winnaars en verliezers zijn, Ouden en Modernen. 'Modern' is dus dubbel: het verwijst naar een breuk in het normale verloop van de tijd, en het verwijst naar een gevecht waarin er winnaars en verliezers zijn." Phillips schildert een even onevenwichtig en veranderlijk beeld van de toekomst met al het hyperrealisme van zijn figuratieve verleden.