Are Men Unicorns?

Almine Rech Gallery is pleased to present Are Men Unicorns?, a new exhibition by Ida Tursic & Wilfried Mille, their fourth with the gallery and their second in Brussels.

Tursic & Mille began collaborating in 2000, the start of a new Millennium marked by a near-constant deluge of photographic images and technological, social, and political upheavals that seem to occur at a perpetually accelerating pace. From the very beginning, they have deliberately sought to simultaneously embrace and critically understand what place their primary medium of painting can occupy in such circumstances, wielding it like a weapon to place an ancient and versatile pictorial technology at the forefront of a dynamic practice.

Many have written about Tursic & Mille’s use of images found on the internet as fodder for their voracious imagination and as a base to build their pictures upon, their seemingly haphazard selection ranging from porn stars to random celebrity pictures, as if the formal qualities of their work had to yield to the very contemporary and mistaken tyranny of content or subject matter as the primary point of art making. Much less has been written about the wide range of painterly techniques they use to pursue their idiosyncratic and ambitious path, to accomplish their project of making artworks that simultaneously remain current and relevant to contemporary culture yet are consciously inscribed within the grand historical narrative of Western painting.

Not content to recycle appropriated images—as if Appropriation, that old bag, should still be “a thing” for artists working in 2018—Tursic & Mille have assigned themselves the task of creating artworks that both have staying power and are also “new and interesting,” to paraphrase a long-ago recurring feature in now-defunct French magazine Actuel. They do so in a militant manner, by using in a whimsical, humorous way a medium too often touted as dead, a defiant and radical choice if there is one in today’s Zeitgeist. Moreover, though ambitious, their paintings are never arrogant or condescending. They remain approachable and enjoyable for all. With light touches, Tursic & Mille deflect the apparent magnitude of their aspiration, deftly mixing actual painterly touch-ups with the inclusion of offbeat figures such as the recurring presence of their Border Collie Maximus, who often appears as a small detail within a large-scale painting. Other recurrent images include Bettie Page’s silhouette, flowers, and actual landscapes like Cézanne’s original inspiration, Mont Sainte-Victoire.

Tursic & Mille’s paintings can be at once figurative in subject but abstract in treatment, merging for example quasi-photographic techniques in the background of bucolic landscapes and freeform blobs and splotches as top layers, making use of contrasting effects between a monochromatic grey scenery and colorful brushstrokes applied as covering or obliterating tropes on top of base layers. The relation between obfuscation and unveiling resounds throughout the exhibition, where in addition to the images described above a character is covered in translucent washes that fail to hide his naked body, while elsewhere broad and thick swathes of brightly-colored paint swatches make illusory attempts to blot out nude figures.

Likewise, the relationship between the covered and uncovered aspects of the painting is found again in Tursic & Mille’s experimentation with the ambiguous shift between 2D and 3D images, making use of oil paint and sculpture and an old school jigsaw to create what they call “shaped paintings.” These are flat, realistically painted wooden decoupages of animals (mythological or realistic, e.g., cats, dogs, and unicorns) or objects like a small fire, installed on pedestals made out of wooden logs. They are designed to be seen frontally, like a painting, the back of the silhouette left blank and unfinished yet visible to a viewer wanting to turn around. Here, Maximus the dog appears as a shape painting, a small bouncing figure in front of a fire, together with another recurrent animal in Tursic & Mille’s pantheon, a fluffy poodle, and a newcomer, Manet’s cat Zizi of Olympia’s fame, an enduring symbol of domestic life woven into a landmark of Modernist art history. Reprising Zizi within the context of Are Men Unicorns? sends a clear signal that beyond the fantastic bestiary, the icons of Pop culture, the palette-like splotches, the flowers and landscapes, the humor and the whimsy, Tursic & Mille’s painting displays with unabashed optimism and ambition a desire to become landmarks of their own for the 21^st century. 

- Noëllie Roussel

Almine Rech Gallery est heureuse de présenter Are Men Unicorns?, la quatrième exposition d’Ida Tursic & Wilfried Mille avec la galerie, et leur deuxième à Bruxelles.

Tursic & Mille ont entamé leur collaboration en l’an 2000, au tournant d’un nouveau millénaire marqué par le flot quasi-ininterrompu d’images photographiques et de bouleversements technologiques, sociaux et politiques qui semblent émerger à un rythme de plus en plus effréné. Depuis toujours, c’est intentionnellement qu’ils cherchent à la fois à revendiquer et à critiquer le rôle que la peinture, leur principal support d’expression, peut jouer dans de pareilles circonstances ; ils la manient comme une arme pour placer leur technique picturale, ancienne et polyvalente, au cœur d’une pratique dynamique.

On a beaucoup écrit sur l’utilisation que font Tursic & Mille d’images trouvées sur Internet pour alimenter leur imagination débordante et servir de substrat dans la construction de leur vocabulaire pictural. Leurs choix, d’apparence décousue, vont des stars du porno aux photos de vedettes prises au hasard - comme si les qualités formelles de leur travail se devaient de céder à la tyrannie très contemporaine et parfaitement trompeuse du contenu ou de la matière comme point central de la création artistique. On a toutefois beaucoup moins écrit sur le large éventail de techniques picturales mises en œuvre au fil de leur parcours original et ambitieux, dans la réalisation d’un projet visant à produire des œuvres à la fois actuelles, pertinentes dans la culture contemporaine, mais s’inscrivant délibérément dans le grand récit historique de la peinture occidentale.

Non contents de recycler des images appropriées - comme si l'appropriation, ce poncif éculé, était encore un grand « phénomène » pour les artistes de 2018 - Tursic & Mille se sont donnés pour tâche de créer des œuvres fortes, quelque chose de « nouveau et intéressant » pour reprendre le sous-titre du magazine Actuel, aujourd’hui disparu. Ils le font de manière militante, en utilisant de façon fantasque et drôle un support trop souvent présenté comme mort, choix provocateur et radical s’il en est vu l’esprit du temps. Ambitieuse, certes, leur peinture n’est ni arrogante ni condescendante. Ils restent accessibles et appréciés de tous. Par touches légères, Tursic & Mille contournent l’apparente difficulté de leurs ambitions en mêlant habilement vraies retouches picturales et utilisation de figures décalées, comme la présence récurrente de leur Border Collie Maximus apparaissant souvent tel un petit détail dans un tableau de grand format. Autres figures récurrentes, la silhouette de Bettie Page, des fleurs, et des paysages réels dont celui qui fut l’inspiration originale de Cézanne, la montagne Sainte-Victoire.

Certains tableaux de Tursic & Mille sont à la fois figuratifs par le sujet et abstraits par le traitement, alliant par exemple des techniques quasi photographiques dans un arrière-plan de paysages bucoliques, recouvert de taches et d’éclaboussures de forme libre pour créer des effets de contraste entre paysage gris monochrome et coups de pinceau colorés, recouvrant ou oblitérant les tropes des couches inférieures. La relation entre obscurcissement et révélation résonne dans l'ensemble de l’exposition, où, outre les images décrites ci-dessus, un personnage est par exemple recouvert de tâches translucides qui peinent à cacher son corps nu. Ailleurs, de larges traits de couleurs vives rendent illusoire toute tentative de dissimuler les figures nues.

De même, le rapport entre ce qui est recouvert et ce qui ne l’est pas dans leur peinture se retrouve dans la façon dont Tursic & Mille expérimentent le décalage ambigu entre images 2D et 3D, en employant peinture à l'huile, sculpture et une scie sauteuse à l’ancienne pour créer des shaped canvas  (des peintures sur panneaux découpés). Ce sont des découpages en bois plats, décorés d’animaux peints réalistes (mythologiques ou réels : chats, chiens ou licornes) ou d'objets comme un petit feu de bois, installés sur des socles faits de rondins. Ils sont conçus pour être observés de face, comme un tableau, le dos de la silhouette étant laissé blanc et inachevé mais pouvant être vu si le spectateur choisit de tourner autour. Ici, Maximus le chien apparaît comme une forme peinte, petite figure bondissante devant un feu, aux côtés d’un caniche ébouriffé, autre créature récurrente du panthéon de Tursic & Mille, mais aussi un nouveau venu, Zizi, le chat de Manet rendu célèbre par Olympia, symbole durable de la vie ordinaire intégré à un monument de l'histoire de l'art moderniste. Ce retour de Zizi dans le contexte de Are Men Unicorns? est un signal fort : au-delà du bestiaire fantastique, des icônes de la culture pop, des éclaboussures colorées, des fleurs et des paysages, au-delà de l’humour et de la fantaisie, Tursic & Mille, artistes résolument optimistes et ambitieux, cherchent eux aussi à devenir, à travers leur peinture, des monuments du 21^e siècle.

- Noëllie Roussel

Almine Rech Gallery heeft het genoegen Are Men Unicorns? te presenteren, de nieuwe tentoonstelling van Ida Tursic & Wilfried Mille. Het is hun vierde tentoonstelling bij de galerij en hun tweede in Brussel.

Tursic & Mille werken samen sinds 2000, het begin van een nieuw millennium dat wordt gekenmerkt door een bijna constante stortvloed van fotografische beelden en technologische, maatschappelijke en politieke omwentelingen die zich in een steeds sneller tempo lijken voor te doen. Sinds het allereerste begin omarmen zij de plaats die hun voornaamste medium, de schilderkunst, in deze omstandigheden kan innemen, en benaderen zij die tegelijkertijd op een kritische manier; ze hanteren het als een wapen om een aloude, veelzijdige technologie toe te passen in de voorhoede van een dynamische praktijk.

Velen hebben geschreven dat Tursic & Mille op het internet gevonden beelden gebruiken als voeding voor hun gulzige verbeeldingskracht en als basis om hun werken te creëren, een schijnbaar lukrake selectie variërend van beelden van pornosterren tot willekeurige foto's van beroemdheden, alsof de formele kwaliteit van hun werk moest zwichten voor de hedendaagse, misplaatste tirannie van inhoud of thema als het primaire uitgangspunt voor kunst. Veel minder is geschreven over het brede scala aan schildertechnieken dat zij toepassen om hun idiosyncratische en ambitieuze pad te volgen, om kunstwerken te realiseren die niet alleen actueel en relevant voor de hedendaagse cultuur blijven, maar ook bewust zijn ingebed in het grote historische narratief van de westerse schilderkunst.

Tursic & Mille stellen zich niet tevreden met het recyclen van beelden – alsof het sleetse concept van toe-eigening nog steeds 'een ding' zou moeten zijn voor kunstenaars die actief zijn in 2018 – maar hebben zich tot taak gesteld om kunstwerken te creëren die blijvende zeggingskracht hebben en tegelijkertijd 'nieuw en interessant' zijn, om te verwijzen naar de formule van het inmiddels ter ziele gegane Franse magazine Actuel. Ze doen dit op een militante manier, door een medium dat maar al te vaak 'dood' wordt verklaard op een wispelturige en humoristische manier te gebruiken, een provocerende en radicale keuze – aannemende dat de huidige tijdgeest zo'n keuze nog toestaat. Bovendien zijn hun schilderijen, hoe ambitieus ook, nooit arrogant of minzaam. Ze blijven benaderbaar en aangenaam voor iedereen. Met lichte penseelstreken leiden Tursic & Mille af van de schijnbare immensiteit van hun aspiraties. Ze vermengen echte schilderkunstige retouches behendig met de toevoeging van ongewone figuren. Een voorbeeld is de terugkerende aanwezigheid van hun bordercollie Maximus, die vaak als klein detail verschijnt in een reusachtig schilderij. Andere terugkerende beelden zijn het silhouet van Bettie Page, bloemen en bestaande landschappen zoals Mont Sainte-Victoire, waardoor Cézanne zich liet inspireren.

De schilderijen van Tursic & Mille zijn vaak zowel figuratief in onderwerp als abstract in uitwerking. Zo combineren ze bijvoorbeeld quasi-fotografische technieken in een achtergrond van rustieke landschappen met vrijvormige vlekken en vegen als toplaag, gebruikmakend van de contrasterende effecten tussen een monochroom grijs tafereel en kleurrijke penseelstroken die als bedekkende of uitwissende motieven bovenop basislagen worden aangebracht. De relatie tussen verduistering en ontsluiering weerklinkt door de hele tentoonstelling. Zo wordt een personage bedekt door doorzichtige wassingen die zijn geile lichaam nauwelijks verhullen, terwijl brede en dikke vegen heldergekleurde verf op een andere plaats illusoire pogingen doen om naakte figuren weg te werken.

De relatie tussen de bedekte en onbedekte aspecten van het schilderij is terug te vinden in hun experiment met de ambigue verschuiving tussen 2D- en 3D-beelden. Tursic & Mille gebruiken olieverf, beeldhouwkunst en een oude decoupeerzaag om zogenaamde 'gevormde schilderijen' te creëren. Dit zijn platte, realistisch geschilderde houten uitsnijdingen van dieren (mythologisch of werkelijk bestaand, zoals katten, honden en eenhoorns) of voorwerpen als een vuurtje, geïnstalleerd op voetstukken die van boomstammen zijn gemaakt. Ze zijn ontworpen om van vooraf te worden bezien, als een schilderij. De achterkant van het schilderij is blanco en onafgewerkt gelaten, maar blijft zichtbaar voor de toeschouwer die erom heen wil lopen. Hier verschijnt Maximus de hond als 'gevormd schilderij', een kleine springende figuur voor een vuur, samen met een ander terugkerend dier in het pantheon van Tursic & Mille, een pluizige poedel, en een nieuwkomer: Manets kat Zizi uit het beroemde schilderij Olympia, een blijvend symbool van huiselijk leven dat is verwerkt in een icoon van de modernistische kunstgeschiedenis. De aanwezigheid van Zizi in de context van Are Men Unicorns? geeft een duidelijk signaal dat de schilderkunst van Tursic & Mille niet alleen opvalt door de aanwezigheid van dieren, iconen uit de popcultuur, palet-achtige vlekken, bloemen en landschappen, humor en grilligheid, maar ook blijk geeft van een schaamteloos optimisme en de ambitie zelf een icoon van de 21^e eeuw te worden.

- Noëllie Roussel