Jean-Baptiste Bernadet Signs

Lava – Jovian downpours

If we bestow properties and perceptions on a world, like gravity in referenced atmospheric, standard conditions such as those on Earth as far as we are concerned, it is possible to fantasize certain maelstroms as soon as our senses are catapulted to a faraway universe where they are sharpened, excited, if not destroyed by the new, intense agitation inevitably triggered by the explorer on the apparent surface of this newly-discovered celestial body. 

From the microscope to the stellar telescope––as narrated by Proust in unfolding his sense of detail in In Search of Lost Time––there is something eminently fascinating in analytically observing these flat standing stones, these circles of glazed lava that Jean-Baptiste Bernadet paints and fires. Untitled (Sign) distributes powerful colored currents in series, polychrome cracks and turbulences, raw, as far as his moves with matter uncover on the underside some traces of a foundational sign, a titanic event, a past refracted fireclay, a primal lava or a hard clay. 

In essence, outcropping the stone, the improbably liquid matter and its hue are fully expressed, forming a collection of space pucks like so many frozen instants of an astral geology, inert fluxes once they have been fired, like cooled down magma: an archipelago of excesses. The glazing on the surface describes its self-portrait, the whole metamorphosis of a subject into another, similar to the image of these playful figures, all the Jovian, ancient divinities with their impetuous and nimble personalities. 

A round, solid picture. Glazed as well as painted, Jean-Baptiste Bernadet’s work, made of pictorial and ceramic vibrations, delivers a whole deafening imagination where composition gets dislocated as a boon for a nascent swarm of clouds. A morphing form drawn inside thick layers and transparencies, rather than with a line. A flat world? An easel stone, vertical, superstitious, whose edge delineates a boundary paradoxically attached to a fatal spill, as if hanging from an intangible mechanism. A levitating colored fragment from a meteorite, a reflection onto itself, such as those unearthed by recent medical imaging revealing black holes through a digital re-composition of their indescribable, invisible nature.

The intense décor of a point of origin, as in “In the beginning was,” the evolving overflows of the applied paste thwart a policed beauty, opening a pictorial space in motion, a summation of oxymora orchestrating a variation of precipitates into a rondo.

Untitled (Sign), made of oracles and clouds as dense as they are malleable, a foretelling rain, beautiful because of its pictorial revelations and its gray puddles where the polychromic spectrum unfolds, the necessary opacity of a dry volcanic oculus without which color, up front, would burrow its omen.
 

- Mathieu Buard, Paris, October 2019
 

Lava - Averses jupitériennes

Si l’on confère des propriétés et des perceptions à un monde, telle que la gravité dans les conditions atmosphériques référencées, standards, en cela terriennes pour ce qui nous concerne, l’on peut fantasmer certains maelströms sitôt nos sens catapultés dans un univers lointain, où,  aiguisés, excités sinon détruits par l’agitation intense et nouvelle qui entrainerait irrésistiblement l’explorateur à l’épreuve de la surface apparente de cet astre découvert. 

Du microscope à la lunette stellaire, comme le narre Proust lorsqu’il déplie le sens du détail dans La Recherche, il y a quelque chose d’éminemment fascinant à l’observation analytique de ces pierres plates levées, disques de laves émaillés que peint et cuit Jean Baptiste Bernadet. Untitled (Sign) distribue, par série, de puissants courants colorés, turbulences et craquelures polychromes, à vif, autant que ses mouvements de matières découvrent, sur le dessous, les traces d’un signe fondateur, d’un événement titanesque, d’une terre réfractée antérieure. Lave première ou terre dure.  

En substance, à fleur de pierre, la matière invraisemblablement liquide et son coloris s’expriment pleinement, formant une collection de palets spatiaux, instants fixés d’une géologie astrale, flux inertes après cuisson, tel le magma refroidi : un archipel d’intempérances. La glaçure en surface décrit son autoportrait, métamorphose entière d’un sujet en un autre, à l’image des figures joueuses, aux caractères agiles et impétueux, des divinités secondes antiques, toutes jupitériennes.

Tableau rond et solide. Emaillé comme peint, le travail de Jean Baptiste Bernadet, de vibrations picturales et céramiques, délivre un imaginaire plein et assourdissant, où la composition se disloque au profit d’une nuée naissante. Morphe qui se dessine dans les épaisseurs et les transparences et non d’un trait. Un monde plat ? Une pierre de chevalet, verticale et superstitieuse dont le bord dessine une limite paradoxalement suspendue à l’écoulement fatal, comme tenu par une mécanique intangible. Un fragment de météore coloré qui lévite, reflet en soi, ailleurs complet, telle que l’imagerie scientifique récente met au jour, et révèle, les trous noirs par une recomposition numérique de leur nature invisible, indicible.

Décor intense d'un au commencement était, les débordements évolutifs de la pâte appliquée déjouent le beau policé et ouvre un espace pictural en mouvement, une somme d’oxymores qui orchestre une variation de précipités en rondeau. 

Untitled (Sign), d’oracles et de nuages donc, aussi denses que plastiques ; une pluie énonciatrice, belle de ses révélations picturales et de ses flaques grises où le spectre polychrome se déploie, opacité nécessaire d’un soupirail volcanique sec sans quoi la couleur, au devant, terrait son augure. 

- Mathieu Buard, Paris, octobre 2019

Lava – Stortbuien op Jupiter

Als we eigenschappen en waarnemingen toekennen aan een wereld, bijvoorbeeld de zwaartekracht in bepaalde vaste atmosferische omstandigheden zoals die op onze aarde, kunnen we fantaseren over de maalstroom die ontstaat zodra onze zintuigen in een ver universum worden gekatapulteerd – waar ze gescherpt, geprikkeld of zelfs vernietigd kunnen worden door de intense, nieuwe opwinding die de ontdekker aanzet tot het beproeven van het oppervlak van deze recent ontdekte ster.

Van microscoop tot sterrenkijker – zoals verhaald door Proust wanneer hij zijn gevoel voor detail ontvouwt in Op zoek naar de verloren tijd – is er iets uitermate fascinerends aan de analytische observatie van deze verhoogde platte stenen, schijven van geëmailleerde lavasteen die Jean-Baptiste Bernadet beschildert en bakt. Untitled (Sign) verspreidt krachtige gekleurde stromen in series, polychrome wervelingen en barsten, rauw, voor zover zijn materiaalbewegingen aan de onderkant de sporen van een oprichtingsteken blootleggen, een titanische gebeurtenis, een ooit gebroken vuurvaste specie, een oerlava of harde klei. 

In essentie, aan het oppervlak van de steen, komen het onwaarschijnlijk vloeibare materiaal en zijn kleuren volop tot uitdrukking. Ze vormen een collectie van ruimtelijke platte stenen, bevroren momenten van een astrale geologie, roerloze stromen die zijn uitgehard, zoals afgekoeld magma: een archipel van excessen. Het glazuur aan de oppervlakte schetst zijn zelfportret, de volledige gedaanteverwisseling van het ene onderwerp naar het andere, zoals de speelse gezichten, met hun vindingrijke en onstuimige karakters, van de secundaire goden uit de Oudheid, allen jupiteriaans.

Een rond, solide tableau. Het werk van Jean-Baptiste, zowel geëmailleerd als beschilderd, rijk aan picturale en keramische vibraties, schept een complete en oorverdovende gedachtewereld, waarin de compositie wordt ontwricht om plaats te maken voor een ontluikende wolkenzwerm. Een vorm die zich aftekent in dikke lagen en transparantie, in plaats van als lijn. Een platte wereld? Een ezelsteen, verticaal, bijgelovig, waarvan de rand een grens afbakent die paradoxaal is opgehangen aan een fatale overstroming, als vastgehouden door een ongrijpbaar mechaniek. Een kleurrijk meteoorfragment dat zweeft, een reflectie op zichzelf, elders compleet, zoals aangetoond door recente wetenschappelijke beelden die zwarte gaten onthullen door een digitale reconstructie van hun onzichtbare, onbeschrijflijke aard.

Als het intense decor van een oorsprong, een In den beginne, dwarsbomen de veranderende overstromingen van de aangebrachte pasta een gepolijste schoonheid en openen een picturale ruimte die in beweging is, een samenvoeging van oxymorons die een verscheidenheid aan neerslagvormen orkestreert tot een rondeel.

Untitled (Sign), gemaakt van orakels en wolken die even dicht als plastisch zijn, een voorspellende regen, fraai vanwege zijn picturale onthullingen en grijze plassen waarin het polychrome spectrum zich ontvouwt, de noodzakelijke opaciteit van een droog vulkanisch gat zonder hetwelk de kleur, op de voorgrond, zijn voorteken zou begraven.

- Mathieu Buard, Parijs, oktober 2019
Translated by Willemijn Biemond