Brent Wadden Banks / Bars

Almine Rech Brussels is pleased to present the third exhibition of Brent Wadden with the gallery.

In his third solo show at Almine Rech, Canadian artist Brent Wadden is presenting a new series of paintings in which he further interrogates his relationship to time.

Brent Wadden has always been slightly outside the mainstream. After studying painting and drawing at the Nova Scotia College of Art and Design, in an age when most spent their time in front of a computer screen, he took an interest in weaving. He learned the trade from Travis Joseph Meinolf, an artist from San Francisco who was working in Berlin at the time. The connection with the Bauhaus school seems obvious, although Wadden’s curiosity was originally sparked by the quilt makers of Gee's Bend, Alabama, well before he deepened his knowledge of the movement. The interest of his work lies essentially in the sectorisation of different media, as he says himself: “to me, the Bauhaus movement seemed more based on notions of industrial design, while I was more focused on what it meant to weave. I actually continued to paint murals, or to mix both types of work in my first exhibitions, but I found it disturbing, so started to think about transforming weaving into what could be considered a painting.”

In these large-scale pieces, Brent Wadden expands the relative flatness with dynamic geometric shapes, sometimes spreading beyond the frame. Some have already likened his work to the paintings of Ellsworth Kelly or Bridget Riley, but this new series takes us even further back in the history of art. When faced with his energy-filled, warm blue and red triangles, one cannot fail to think of futurist Luigi Russolo and his peers, as they sought to depict the speed of light as it fragments. Every point in the weave seems to stop time, but Wadden’s work is still infused with rhythm, musicality almost. The artist has much to say about combinations and palettes of colours; some of his other paintings feature soft shades blending, even though the technique itself forces a clear cut between colour tones. He may in fact be drawing us closer to the sources of Orphism, which Guillaume Apollinaire called a language of light, or to the designs of Sonia Delaunay. “I really like her art”, says Wadden, “even though painting allows for more freedom and spontaneity than weaving, which by nature takes longer and is more tedious. I can produce sketches or preparatory drawings quickly, but creating the work itself is a regular and assiduous task in response to a composition elaborated beforehand”. Every morning, Brent Wadden goes to his studio and listens to podcasts as he constructs his unhurriedly body of work, but denies all interpretations of it as meditative. Instead, it is totally focused on the transition from one colour to the next, on observing progression in the interplay of shades. He openly defines himself as an “art worker” dedicated to purely visual issues. A few years ago, Brent Wadden discovered the Supports/Surfaces movement at an exhibition in Los Angeles. He particularly enjoyed Claude Viallat's treatment of materials: in an unending return to the essence and sources of the medium, Viallat also often used the language of hardworking labour to describe his work, based on the same iconic pattern since the late 1960s to allow him to focus on pictoriality alone.

“My true subject”, Wadden concludes, “is work itself. It boils down to the organization of my tools and evolution of my compositions, the pace of which is dictated by the action underway. I am exclusively absorbed in the process: at the end of the day, I experience the satisfaction of work accomplished”. Every morning, he revives an almost ancestral process, and leaves interpretation to others.

- Marie Maertens

Almine Rech Brussels est heureuse de présenter la troisième exposition de Brent Wadden avec la galerie.

Pour ce troisème solo-show à la galerie Almine Rech, l’artiste canadien Brent Wadden présente une nouvelle série de peintures, continuant d’interroger sa relation au temps.

Brent Wadden a toujours été un peu en dehors des courants mainstream. Après avoir étudié la peinture et le dessin au Nova Scotia College of Art and Design, et quand beaucoup démultiplient leur temps devant l’ordinateur, il s’intéresse au tissage. A Berlin, il apprend réellement le métier avec Travis Joseph Meinolf, un artiste originaire de San Francisco, ayant élu domicile dans la capitale allemande. Le lien avec l’école du Bauhaus apparaît évident, mais Brent Wadden avait amorcé sa curiosité avec les courtepointes de Gee’s Bend, tissées en Alabama, avant d’enrichir ses connaissances envers ce mouvement. L’intérêt de sa recherche se trouve davantage dans la sectorisation entre les médiums, tel qu’il le précise. « Tandis que le Bauhaus me semblait plus appuyé sur la notion de design industriel, je me focalisais sur ce que signifiait tisser. D’ailleurs, j’ai continué à réaliser des peintures murales ou à mêler les deux types de travaux dans mes premières expositions, mais cela me perturbait. J’ai alors réfléchi à transformer le tissage en ce qui pourrait être considéré comme une peinture. »

Dans des dimensions imposantes, Brent Wadden développe cette relative planéité aux formes géométriques dynamiques, qui parfois se poursuivent hors du cadre. D’aucuns ont déjà fait le lien avec les peintures d’Ellsworth Kelly ou encore de Bridget Riley. Mais cette nouvelle série nous mène encore plus en amont de l’histoire de l’art. A observer certains énergiques triangles bleus et rouges chauds, comment ne pas penser au futuriste Luigi Russolo ? Ou à ses pairs qui cherchaient à représenter la rapidité de la défragmentation de la lumière ? Bien que chaque point de tissage provoque un arrêt du temps, les œuvres de Brent Wadden convoquent une rythmique et presque une musicalité. Le plasticien parle beaucoup de combinaisons et de palettes de couleurs, déployant dans d’autres tableaux de doux camaïeux, bien que le médium impose une scission nette entre les tons. Il nous entraînerait aux sources de l’orphisme, que Guillaume Apollinaire qualifiait de langage lumineux, ou vers les créations de Sonia Delaunay. « J’aime beaucoup cette artiste, acquiesce Brent Wadden, mais la peinture permet davantage de liberté et de spontanéité que le tissage, plus long et laborieux de nature. Même si je peux réaliser rapidement des croquis ou des dessins préparatoires, l’exécution de l’œuvre est ensuite régulière et assidue, répondant à une composition précédemment élaborée. » Il se rend à l’atelier chaque matin et écoute des podcasts en échafaudant son lent corpus, mais refuse toute interprétation méditative. Il est, à l’inverse, totalement concentré sur le passage d’une couleur à une autre, observant les avancées ou reculs que provoquent les jeux de tonalités. Il n’hésite pas à se définir comme un « travailleur d’art », focalisé sur des questions purement plastiques. Il y a quelques années, Brent Wadden découvrit le mouvement Supports/Surfaces lors d’une exposition à Los Angeles et aima particulièrement le traitement du matériau de Claude Viallat. Dans un éternel retour aux sources du support, ce dernier emploie également le un vocabulaire relatif au labeur pour décrire sa pratique, ancrée sur un motif iconique depuis la fin des années 1960, afin de pouvoir se polariser sur la seule pictorialité.

« Mon vrai sujet, conclut Brent Wadden, porte sur le travail en lui-même. Il se décline sur l’organisation de mes outils et l’évolution de mes compositions, dont le rythme est dicté par l’action en train de se faire. Je suis uniquement absorbé par mon processus et, à la fin de la journée, je ressens la satisfaction d’une œuvre accomplie. » Il laisse ainsi aux autres leurs interprétations, pour raviver, chaque matinée, un procédé quasi-ancestral.

- Marie Maertens

Almine Rech Brussels presenteert met genoegen de derde tentoonstelling van Brent Wadden met de galerij.

Voor zijn derde solotentoonstelling met Almine Rech presenteert de Canadese kunstenaar Brent Wadden een nieuwe serie schilderijen waarin hij zijn relatie met de tijd verder onderzoekt.

Brent Wadden is nooit helemaal 'mainstream' geweest. Na zijn studie schilderen en tekenen aan het Nova Scotia College of Art and Design kreeg hij – terwijl vele anderen hun tijd achter de computer doorbrachten – interesse voor de weefkunst. In Berlijn maakte hij zich het vak eigen bij Travis Joseph Meinolf, een kunstenaar uit San Francisco die zich in de Duitse hoofdstad heeft gevestigd. De link met de school van Bauhaus lijkt overduidelijk, maar Brent Wadden verdiepte zich eerst in de quilts van Gee's Bend uit Alabama voordat hij zijn kennis van deze beweging begon te verrijken. Het belang van zijn zoektocht is met name gelegen in het feit dat de kunstvormen tot verschillende categorieën behoren, zo legt hij uit. "Terwijl Bauhaus meer gericht lijkt op de notie van industrieel ontwerp, concentreerde ik me op wat weven precies betekent. Overigens bleef ik in mijn eerste tentoonstellingen wandschilderingen maken en beide kunstvormen combineren, maar dat werkte ontregelend voor mij. Vanaf dat moment streefde ik ernaar mijn weefwerk te transformeren in iets dat als een schilderij kan worden beschouwd."

In kunstwerken van indrukwekkende afmetingen werkt Brent Wadden aan deze relatieve vlakheid met dynamische geometrische vormen, die soms buiten de lijst worden voortgezet. Zijn werk doet sommigen denken aan de schilderijen van de Ellsworth Kelly en aan die van Bridget Riley. Maar deze nieuwe serie leidt ons nog dieper binnen in de geschiedenis van de kunst. Wanneer we het energieke blauw van zijn driehoeken en zijn warme rood observeren, hoe kunnen we ons dan onttrekken aan de gelijkenis met het werk van de futuristische kunstenaar Luigi Russolo? Of van diens medekunstenaars, die de snelheid van de lichtbreking probeerden uit te beelden? Hoewel elke weefsteek de tijd laat stilstaan, heeft het werk van Brent Wadden een ritmisch, bijna muzikaal karakter. De beeldend kunstenaar spreekt veel over kleurencombinaties en -paletten. In andere werken maakt hij gebruik van een zacht camaieu, hoewel het medium een scherpe scheiding tussen de tinten oplegt. Hij leidt ons naar de bronnen van het orfisme, door Guillaume Apollinaire 'lichttaal' genoemd, en naar de creaties van Sonia Delaunay. "Ik ben dol op deze kunstenaar," bekent Brent Wadden, "maar de schilderkunst biedt meer vrijheid en spontaniteit dan de weefkunst, die van nature meer tijd en arbeid vergt. Hoewel ik snel een voorbereidende schets of tekening kan maken, vraagt de uitvoering van mijn werk op grond van een eerder uitgewerkte compositie om nauwgezetheid en regelmaat." Hij gaat elke ochtend naar zijn atelier en luistert naar podcasts terwijl hij aan zijn langzame corpus werkt, maar weigert er een vorm van meditatie in te zien. Hij is daarentegen volledig geconcentreerd op de overgang van een kleur in een andere, waarbij hij observeert hoe het spel van tinten een gevoel van afstand of nabijheid oproept. Hij aarzelt niet om zich 'kunstarbeider' te noemen, puur gericht op het plastische aspect. Enkele jaren geleden ontdekte Brent Wadden de beweging Supports/Surfaces tijdens een tentoonstelling in Los Angeles en voelde zich vooral aangetrokken tot de manier waarop Claude Viallat het materiaal bewerkte. Viallat, die aldoor blijft terugkeren naar de essentie en de bronnen van zijn dragers, gebruikt deze term ook voor het beschrijven van zijn werkwijze. Deze is sinds het einde van de jaren 1960 verankerd in een iconisch motief, waardoor de kunstenaar zich volledig kan richten op het picturale aspect.

"Mijn echte onderwerp," zo besluit Brent Wadden, "is het werk zelf. Alles draait om de organisatie van mijn gereedschappen en de ontwikkeling van mijn composities, waarvan het ritme wordt gedicteerd door de handelingen die ik uitvoer. Ik word volledig in beslag genomen door het proces en aan het einde van de dag heb ik het voldane gevoel dat ik iets heb voltooid." De interpretatie laat hij aan anderen over, terwijl hij elke ochtend een bijna voorouderlijke kunst doet herleven.

- Marie Maertens