Chris Succo Language of Elbow

At first glance, the black marks that run across the matte canvases of Chris Succo’s ZigZag Paintings almost appear to be writing—perhaps quick notes dashed off on a piece of scrap paper, or a notation system for something that isn’t self-evident.

When you look at a page of music notation, if you don’t read music, it might at first look like an abstraction. For most, notes on the page do not translate directly into a song, and even for the most skilled musicians, mathematical notations that denote loudness, emotion, and tempo are always subjective. Looking at the composition of the ZigZag Paintings, their gestural lines, kinetic compositions, and formal repetition conjure an unexpected music—one that requires no special knowledge to perceive.

Chris Succo’s Language Of Elbow, his first solo exhibition at Almine Rech, presents new iterations of two series of works—the aforementioned ZigZag Paintings and a series of untitled silkscreen paintings. Succo’s silkscreen paintings, made from images cut from magazines, pasted together, photographed, silkscreened, and then overworked with smudges of oil paint, suggest faded rock posters, or a cascade of images of a truant youth. Flirting with the history of the nude in painting, they are collages in impoverished grayscale, deadpan renderings of adolescent excesses glorified by rock ‘n’ roll.

Both series, created in a studio with a constant soundtrack, and titled with lines drawn from Succo’s own poetry, reverberate with energy and attitude. Together, they reflect on the act of painting in abstraction; in the context of their titles and Succo’s own history as a musician, are not unlike liner notes—on painting.

One painting, “Fire Your Guns”, obscures the characteristic composition of the ZigZag Paintings, joining together the ink blacks of the silkscreen works with the gestural abstractions of the rest of the series; its stenographic markings overset by a black foreground that effaces half of the painting. It could be a landscape, or a torn page. It evokes a terrain at the margins of poetry, painting, and music.

Alexander Shulan

De prime abord, les lignes noires qui parcourent les toiles mates des «Peintures zigzag» de Chris Succo paraissent presque de l’écriture, des notes gribouillées à la hâte sur du papier brouillon, ou un quelconque système de notation loin d’être évident.

Lorsqu’on regarde une partition, on ne lit pas la musique. À première vue, elle peut nous sembler abstraite. Pour bon nombre, les notes sur la partition ne renvoient pas directement à une chanson et même pour les musiciens les plus habiles, les symboles qui indiquent la hauteur, l’intensité et le tempo restent toujours subjectifs. Or quand on observe la composition des «Peintures zigzag», leurs lignes suggestives, leurs agencements cinétiques et leur répétition régulière créent une musique inattendue qui ne nécessite aucune connaissance particulière pour être appréciée.

The Language of Elbow de Chris Succo, sa première exposition monographique à la galerie Almine Rech, présente deux séries de nouvelles compositions : les « Peintures zigzag» et des sérigraphies «Sans titre». Ces œuvres, composées dans un atelier avec une bande-son jouant en continu et dont certains titres sont tirés de poèmes de Succo, débordent d’énergie et de caractère. Exposées ensemble, elles suscitent une réflexion sur la peinture abstraite. De plus, leurs titres, clin d’œil au bagage musical de Succo, font penser aux notes inscrites sur les pochettes des disques.

Les sérigraphies de Succo ont été réalisées à base d’images de revues collées entre elles, photographiées, imprimées et ensuite tachées avec de l’encre dans l’atelier. Elles renvoient à la fois aux posters décolorés des rockeurs, ainsi qu’à une cascade d’images d’une jeunesse absente. Jouant avec l’histoire du nu dans la peinture, ces collages en niveaux de gris constituent des représentations figées des excès de l’adolescence glorifiés par le rock ‘n’ roll.

Le tableau «tktk» dissimule la composition caractéristique des «Peintures zigzag», combinant les encres noires des sérigraphies avec les abstractions suggestives du reste de la série. Ses figures sténographiques sont éclipsées par un premier plan noir qui efface la moitié du tableau. Il pourrait s’agir d’un paysage ou d’une page déchirée. Ce tableau évoque un terrain aux frontières de la poésie, de la peinture et de la musique.

Alexander Shulan

Op het eerste zicht lijken de zwarte strepen die over de matte doeken van Chris Succo's Zig-Zag Paintings lopen bijna op schrijfsels - snel op een stuk oud papier gekrabbelde notities, of een notatiesysteem voor iets dat niet vanzelfsprekend is.

Als je naar een pagina met muzieknotaties kijkt, en je kan geen noten lezen, lijkt die op het eerste gezicht misschien eerder een abstractie. Voor de meesten vertalen de noten op het papier zich niet direct naar een muzikaal nummer, en zelfs voor de meest ervaren muzikanten blijven wiskundige notaties die het volume, de emotie en het tempo aanduiden nog altijd subjectief. Bij het aanschouwen van de composities van de Zig-Zag Paintings lijkt het alsof hun gesturale lijnen, kinetische composities en formele herhaling een onverwachte muziek oproepen – een die geen speciale kennis vereist om waargenomen te worden.

Chris Succo’s The Language of Elbow, zijn eerste solotentoonstelling bij Almine Rech, presenteert nieuwe hernemingen van twee series werken – de voornoemde Zig-Zag Paintings, en een nieuwe serie van ongetitelde zeefdrukschilderijen. De werken in beide series, gemaakt in een studio met een constant spelende soundtrack, met titels die zijn overgenomen uit Succo's eigen poëzie, bruisen van energie en attitude. Samen vormen ze een reflectie op het schilderen in abstractie, en in de context van hun titels en Succo's eigen geschiedenis als muzikant, zijn ze te vergelijken met hoesteksten – over de schilderkunst.

Samen met de Zig-Zag Paintings worden ook Succo’s zeefdrukschilderijen gepresenteerd. Deze composities van uit tijdschriften geknipte, aan elkaar geplakte, gefotografeerde en vervolgens gezeefdrukte beelden, met inktspatten die zich per ongeluk in de studio hebben voorgedaan, refereren naar rock posters, of een cascade van beelden van spijbelende jeugd. De werken, die flirten met de geschiedenis van het naakt in de schilderkunst, zijn collages in ingetogen grijstinten, emotieloze afbeeldingen van door rock 'n' roll verheerlijkte adolescente excessen.

Eén schilderij "tktk" doorbreekt de karakteristieke compositie van de Zig-Zag Paintings, en combineert de zwarte inkt van de zeefdrukwerken met de gesturele abstracties van de rest van de serie; een zwarte voorgrond overlapt de stenografische markeringen en bedekt de helft van het schilderij. Het zou een landschap of een gescheurde pagina kunnen zijn. Het evoceert een gebied op de grenzen van de poëzie, de schilderkunst en de muziek.

Alexander Shulan