Almine Rech Brussels is pleased to announce Maps, Gerasimos Floratos' second solo exhibition with the gallery.
A map is an abstract rendering of space that stands flat. It differs drastically from the reliefs and territories it refers to; it’s a coded cultural marker that you need to learn to read in order to navigate.
Even though Gerasimos Floratos paintings are figurative, they are more like landscapes. Floratos is a New Yorker. His work is entropic, like a psycho-geographical translation of the city. He was born and still inhabits the center of the center—Times Square (which is actually not square, but more twisted).
The vivid colors of his confronting figures remind of the extreme experiences that define NYC. Floratos does not paint crowds per se. One or two characters appear on each painting—but their presence is reminiscent of passersby encounters. Some look down, others look sideways, some look up; they could be among the hundreds of people you cross every day in hectic neighborhoods. They also bring to mind advertising billboards and huge LED screens: all this cacophonic anarchy containing both aggression and poetry.
- Anne Dressen, Curator, Musée d'Art Moderne de Paris.
Almine Rech Brussels is pleased to announce Maps, Gerasimos Floratos' second solo exhibition with the gallery.
A map is an abstract rendering of space that stands flat. It differs drastically from the reliefs and territories it refers to; it’s a coded cultural marker that you need to learn to read in order to navigate.
Even though Gerasimos Floratos paintings are figurative, they are more like landscapes. Floratos is a New Yorker. His work is entropic, like a psycho-geographical translation of the city. He was born and still inhabits the center of the center—Times Square (which is actually not square, but more twisted).
The vivid colors of his confronting figures remind of the extreme experiences that define NYC. Floratos does not paint crowds per se. One or two characters appear on each painting—but their presence is reminiscent of passersby encounters. Some look down, others look sideways, some look up; they could be among the hundreds of people you cross every day in hectic neighborhoods. They also bring to mind advertising billboards and huge LED screens: all this cacophonic anarchy containing both aggression and poetry.
Floratos paints on the floor of his studio, which is made with the same concrete as the streets above. Graffiti is urban land art, but Floratos is not a street artist. He doesn’t allow for drips. Still, I cannot help thinking of the erasures, the constant painting over of street art by city officers or other graffiti artists as a natural cycle of emerging and disparition. Floratos uses acrylic and oil. One being sleek and smooth, the other more textured. He creates layers of darker lines on larger, often horizontal painted surfaces, recalling Picabia’s Transparencies series as well as x-rays—which are both a medical and a museum conservation technique—revealing layers of paint and hidden realities below the surface.
Floratos’ biography is quite public. He often speaks about his father’s deli and his family’s Greek origins. However it’s clear that he is not an outsider artist (even if he admires William Hawkins and many others). He is an insider, well aware of the social tensions and power games all around.
Floratos rejects the idea of being self-taught. He doesn’t really align himself with neo-expressionism, or ‘bad’ painting movements even though he admires them—from Basquiat all the way to Kippenberger. Above all, he tracks emotions, similar to Man Ray stating: “I paint what I cannot photograph.” His paintings reflect—in a slightly deformed way—our current times, where distinguishing high and low culture is a less relevant question. It has already been digested. Streetwear and cartoons are omnipresent, and shifts in taste move faster than ever.
Floratos was trained in capoeira. It is common to say that one ‘plays' capoeira, and he seems to have taken this to heart. Painting is for Floratos a physical performance. He is at ease with large, billboard formats. His paintings could form one coherent body of work. Even his sculptures (exhibited in parallel in the Boisgeloup exhibition) capture acutely different body languages, involving the five senses: sight, touch, smell, taste, and hearing. Our organs are sensory data collectors, both anatomical and relational: the relationship is always reciprocal, giving and receiving.
Eyes allow us to see and be seen. We, the viewers, are looking at the big eyes of a figure who is also looking back at us. There is a seer / stalker dynamic which is also present in Carol Rama’s work. Floratos figures’ eyes are either intense, focused, vague, or exploding, always reflecting some activity inside the mind.
Noses allow us to smell, revealing the delicious and the dangerous. The way Floratos paints them from below recalls Daumier’s caricatures of the political elite of his time. The ones who look down are the ones to be ridiculed.
Floratos’ mouths are often, if not always, wide open. A mouth enables you to eat, taste, kiss, speak, laugh, shout, or even bite—like Lee Lozano’s jaws showing off their teeth. Sometimes a tongue stands out: Chinese medicine takes the tongue very seriously; it is where we decipher messages sent by our internal organs.
Painting by hand gives more freedom than digital strokes ever could. Hands serve to grab, but also to sense, and feel what surrounds us, even in the dark: to touch and be touched. They also engage in silent communication: like waving, checking, agreeing, holding, pointing out, and threatening.
Finally the ears allow us to listen and hear but also guarantee our internal equilibrium, our ability to stand and move around. Floratos’ figures often wear headphones, cut off from the outside world. What are they listening to?
Many of his figures are smoking, too. Of course, this might bring to mind tobacco lobbies or Edward Bernays’ experiments and manipulations, convincing women that cigarettes were their torches of freedom. However smoking can also be seen as a way of communicating, like the Native American tradition of smoking peace pipes. Can smoking be a way of thinking... inhaling a means of introspection?
In some of his most recent paintings, Floratos also included some collage elements, adding different materials, scales, and colliding perspectives as if looking in the rear window of a taxi from the backseat, the landscape refracted. The collaged images of city skyscrapers of Las Vegas and its surrounding desert were inspired by tourist shops and hotels near his studio or during his research trips to Vegas.
Other images he chose are mushrooms, red spotted ones. Fly Agaric, also known as the smurf mushrooms, are psychoactive and medicinal. They deactivate our defense mechanisms and enhance the senses, which can be observed both in peyote ceremonies or in current lab research at Johns Hopkins University. They open the 'doors of perception,' to quote Aldous Huxley. However their therapeutic virtues were aggressively suppressed for decades. Why would humans outlaw natural species that can alter consciousness and create awareness? Why was it considered so dangerous?
Mycelium remains understudied. They are revelatory structures, helping us make connections rather than oppositions. They are interconnected to trees and share many characteristics of urban construction and societal organization. MAPS is the acronym for an American multidisciplinary association for psychedelic studies. The word psychedelic originates from ancient Greek, meaning manifestation of the mind.
Floratos was always interested in schizophrenia, mental or neural differences, and extrasensory perception. He curated exhibitions with the Fountain House Gallery in his neighborhood. One might think of the nude portraits by Maria Lassnig or of the quantum psychology of Robert Anton Wilson, who tried to break down pre-conditioned associations.
Edvard Munch once said, “I do not paint what I see but what I saw.” Floratos, the psychonaut, certainly relates.
- Anne Dressen, Curator, Musée d'Art Moderne de Paris.
Les cartes sont des rendus abstraits de l’espace sur une surface plane. Elles diffèrent radicalement des reliefs et territoires auxquels elles se réfèrent ; elles sont des marqueurs culturels codés qu’il faut apprendre à déchiffrer.
Même si les peintures de Gerasimos Floratos sont figuratives, elles tiennent davantage du paysage. Floratos est un New-Yorkais. Son travail est entropique, sorte de traduction psycho-géographique de la ville. Il est né et habite encore le centre du centre-ville, à Times Square (qui n’est en réalité pas carré, mais plutôt tordu). Les couleurs vives de ses personnages, face à nous, évoquent les expériences extrêmes qui caractérisent la ville de New York.
Floratos ne peint pas la foule comme telle – ses toiles figurent toutes un ou deux personnages – mais sa présence rappelle les passants qui se croisent. Certains regardent vers le bas, d’autres de côté, d’autres encore vers le haut ; ils sont tels la multitude que l’on croise chaque jour dans les quartiers animés. Ils évoquent aussi les panneaux publicitaires et les écrans LED géants : toute cette anarchie cacophonique renferme à la fois de l’agressivité et de la poésie.
Floratos peint sur le sol de son atelier, fait du même béton que les rues qui le surplombent. Le graffiti est un land art urbain, mais Floratos n’est pas un street artist. Son travail s’interdit toute bavure. Je ne peux pourtant pas m’empêcher de penser à l’effacement, au recouvrement constant du street art par les agents municipaux ou par d’autres graffeurs, sorte de cycle naturel d’émergence et de disparition. Floratos travaille à l’acrylique et à l’huile. L’un est brillant et lisse, l’autre plus texturé. Il trace des couches de lignes sombres sur des surfaces peintes plus grandes, souvent horizontales, rappelant la série des Transparences de Picabia ou les rayons X - qui sont à la fois une technique médicale et de conservation muséale - révélant des couches de peinture et des réalités cachées sous la surface.
La biographie de Floratos est bien connue. Il parle ouvertement du deli de son père et des origines grecques de sa famille. Il est pourtant évident qu’il n’est pas un artiste outsider (même s’il admire William Hawkins et bien d’autres). Il connait le milieu et reste parfaitement conscient des tensions sociales et des enjeux de pouvoir qui l’animent.
Floratos ne se définit pas comme un autodidacte. Il ne se sent pas vraiment appartenir aux mouvements du néo-expressionnisme ou du Bad Painting, même s’il les admire, de Basquiat à Kippenberger. Il traque avant tout les émotions, à l’image de Man Ray qui disait « Je peins ce que je ne peux pas photographier ».
Ses tableaux reflètent – de manière légèrement déformée – notre époque, où distinguer entre « haute » et « basse » culture devient moins pertinent. La question est réglée. Le street-wear et les cartoons sont partout, les changements de goût plus rapides que jamais. Floratos a appris la capoeira. On dit souvent que la capoeira se « joue », et il semble l’avoir pris au pied de la lettre. La peinture est pour Floratos une performance physique. Il est à l’aise avec les grands formats du type affiche publicitaire. Ses tableaux pourraient former une œuvre cohérente. Même ses sculptures (exposées en parallèle dans l’exposition de Boisgeloup) saisissent toute une variété de langages corporels impliquant les cinq sens : la vue, le toucher, l’odorat, le goût et l’ouïe. Nos organes sont des collecteurs de données sensorielles, tant anatomiques que relationnelles. La relation est toujours réciproque, faite de concessions mutuelles.
Les yeux nous permettent de voir et d’être vus. Nous, regardeurs, observons les grands yeux d’une figure qui nous regarde en retour. Une dynamique voyeur/harceleur que l’on retrouve dans le travail de Carol Rama. Les yeux des personnages de Floratos sont tantôt intenses, concentrés, vagues ou explosifs, reflétant toujours une activité de l’esprit.
Le nez nous permet de sentir ; il nous révèle les délices comme les dangers. La façon dont Floratos les peint vus du bas rappelle les caricatures que Daumier faisait des élites politiques de son temps. Ceux qui baissent les yeux sont ceux qu’il faut ridiculiser.
Les bouches de Floratos sont souvent, sinon toujours, grandes ouvertes. La bouche permet de manger, de goûter, d’embrasser, de parler, de rire, de crier ou même de mordre - comme les mâchoires de Lee Lozano qui montrent les dents. Parfois, une langue dépasse : la médecine chinoise prend la langue très au sérieux, c’est elle qui permet de déchiffrer les messages envoyés par nos organes internes.
La peinture à la main offre bien plus de liberté que les coups de pinceau numériques ne le pourraient jamais. Les mains servent à saisir, mais aussi à sentir et ressentir ce qui nous entoure, même dans l’obscurité : toucher et être touché. Elles servent aussi à la communication silencieuse : faire coucou, faire un check, accepter, tenir, pointer du doigt ou menacer.
Les oreilles, enfin, nous permettent d’écouter et d’entendre, mais aussi d’assurer notre équilibre interne, notre capacité à nous tenir droit et à nous déplacer. Les personnages de Floratos portent souvent des casques audio. Ils sont coupés du monde extérieur. Qu’est-ce qu’ils peuvent bien écouter ?
On voit aussi nombre de ses personnages fumer. Cela peut bien sûr évoquer les lobbies du tabac, ou les expériences et manipulations d’Edward Berneys qui a su convaincre les femmes que la cigarette était le flambeau de leur liberté. On peut aussi voir le tabac comme un moyen de communication, penser à la tradition amérindienne du calumet de la paix. Fumer peut-il être une façon de réfléchir ? Inhaler un outil d’introspection ?
Dans certaines de ses œuvres les plus récentes, Floratos inclut des éléments de collage : il ajoute diverses matières, échelles et collisions de perspectives, comme s’il observait la réfraction du paysage à travers la lunette arrière, depuis la banquette d’un taxi. Ses collages de gratte-ciel urbains ou de Las Vegas et du désert qui l’entoure lui ont été inspirés par les boutiques et hôtels pour touristes proches de son atelier, ou ses voyages d’étude à Vegas.
Il s’est aussi intéressé à des images de champignons, ceux à points rouges. Les amanites tue mouches, ou champignons des Schtroumpfs, sont psychoactifs et médicinaux. Ils désactivent nos mécanismes de défense et exacerbent les sens, comme le prouvent à la fois les cérémonies Peyotl et les recherches menées par l’Université Johns Hopkins. Ils ouvrent les « portes de la perception », pour citer Aldous Huxley. Ces vertus thérapeutiques ont pourtant été sévèrement réprimées pendant des décennies. Pourquoi interdire les espèces naturelles capables d’altérer les perceptions et de modifier la conscience ? Pourquoi les considérer tellement dangereuses ?
Le mycélium reste peu étudié, alors qu’il s’agit d’une structure révélatrice qui peut nous aider à créer des liens plutôt que des oppositions. Il est connecté aux arbres et partage de nombreux points communs avec la construction urbaine et l’organisation sociale.
MAPS – cartes, donc - est aussi l’acronyme américain de l’Association multidisciplinaire pour des études psychédéliques. Le mot psychédélique vient du grec ancien et signifie manifestation de l’esprit. Floratos s’est toujours intéressé à la schizophrénie, aux déviations mentales ou neurales et aux perceptions extrasensorielles. Il a curaté des expositions à la Fountain House Gallery de son quartier. On pense aux nus de Maria Lassnig, ou à la psychologie quantique de Robert Anton Wilson qui cherche à briser les associations conditionnées.
Edvard Munch a dit un jour « Je ne peins pas ce que je vois, mais ce que j’ai vu ». Floratos, le psychonaute, ne peut qu’être d’accord.
- Anne Dressen, Curator, Musée d'Art Moderne de Paris.
Een kaart is een abstracte weergave van ruimte die vlak en eendimensionaal is. Dit betekent dat een kaart sterk verschilt van de reliëfs en grondgebieden waarnaar deze verwijst; het is een gecodeerde culturele marker die men moet leren interpreteren om de weg te kunnen vinden.
Hoewel de schilderijen van Gerasimos Floratos figuratief zijn, lijken ze meer op landschappen. Floratos is een New Yorker. Zijn werk is entropisch, als een psycho-geografische vertaling van de stad. Hij is geboren en woont nog steeds in het centrum van het centrum – Times Square (dat niet vierkant is, maar eerder lijkt te slingeren). De levendige kleuren van zijn confronterende figuren verwijzen naar de extreme ervaringen die karakteristiek zijn voor de stad New York.
Floratos schildert niet zozeer menigtes – op elk schilderij zijn één of twee personages te vinden – maar hun aanwezigheid doet denken aan ontmoetingen met passanten. Sommigen kijken naar beneden, anderen opzij, anderen omhoog, ze zouden kunnen horen bij de honderden mensen die we dagelijks tegenkomen in drukke omgevingen. Ze herinneren ook aan grote reclameborden en enorme ledschermen: een kakofonische anarchie die zowel agressie als poëzie in zich bergt.
Floratos schildert op de begane grond van zijn studio, die gemaakt is van hetzelfde beton als de straten erboven. Graffiti is stedelijke landschapskunst, maar Floratos is geen straatkunstenaar. Bij hem is geen druipende verf te vinden. Toch doet zijn werk me denken aan het uitwissen, het constant overschilderen van straatkunst door stadsambtenaren en andere graffiti-artiesten, als een natuurlijke cyclus van verschijnen en verdwijnen.
Floratos gebruikt acryl- en olieverf. De een heeft een strakke en gladde uitstraling, de andere heeft meer textuur. Hij creëert lagen van donkere lijnen op grotere, vaak horizontaal geschilderde oppervlakken, wat herinnert aan de Transparencies-serie van Picabia of aan röntgenfoto’s, gebruikt in de medische wereld en voor conservering in musea, die lagen verf en verborgen werkelijkheden onder de oppervlakte aan het licht brengen. De biografie van Floratos is grotendeels openbaar. De kunstenaar heeft het vaak over de delicatessenwinkel van zijn vader en over de Griekse oorsprong van zijn familie.
Hij is echter duidelijk geen outsiderkunstenaar (hoewel hij bewondering heeft voor William Hawkins en vele anderen). Hij is een insider, zich bewust van de sociale spanningen en machtsspelletjes om hem heen. Floratos verwerpt het idee dat hij autodidact zou zijn. Hij voelt zich geen onderdeel van het neo-expressionisme of van ‘bad painting’, hoewel hij deze kunstenaars bewondert – van Basquiat tot Kippenberger. Bovenal legt hij emoties vast op de manier die Man Ray beschrijft: “Ik schilder wat ik niet kan fotograferen”. Zijn schilderijen weerspiegelen de tijd waarin we leven op een ietwat vervormde manier, waarbij het onderscheid tussen hoge en lage cultuur een minder relevante vraag is – het is al verteerd. Streetwear en tekenfilms zijn alom aanwezig, en veranderingen in smaak gaan sneller dan ooit. Floratos is getraind in capoeira. Het is gebruikelijk om te zeggen dat iemand capoeira ‘speelt’, en Floratos lijkt dit ter harte te hebben genomen. Schilderen is een fysieke prestatie voor Floratos. Hij voelt zich op zijn gemak bij grote afmetingen, als van reclameborden.
Zijn schilderijen kunnen als één coherent oeuvre worden beschouwd. Zelfs zijn beeldhouwwerken (gelijktijdig tentoongesteld in Boisgeloup) leggen verschillende lichaamstalen vast, waarbij de vijf zintuigen betrokken zijn: zien, voelen, ruiken, proeven en horen. Onze organen zijn verzamelaars van sensorische gegevens, zowel anatomisch als relationeel. De relatie is altijd wederkerig, geven en ontvangen. Ogen stellen ons in staat om te zien en gezien te worden. Wij, de toeschouwers, kijken naar de grote ogen van een figuur die terugkijkt. Er is een ziener-/stalker-dynamiek, die we ook tegenkomen in het werk van Carol Rama. De ogen van Floratos’ figuren zijn intens, geconcentreerd, afwezig of explosief en weerspiegelen altijd een activiteit in de geest.
Dankzij onze neuzen kunnen we ruiken, zowel het verrukkelijke als het gevaarlijke. De manier waarop Floratos ze schildert, van onderaf, herinnert aan Daumiers karikaturen van de politieke elite van zijn tijd. Degenen die naar beneden kijken, verdienen het belachelijk te worden gemaakt.
De monden van Floratos zijn vaak, maar niet altijd, wijd geopend. Met een mond kun je eten, proeven, kussen, spreken, lachen, schreeuwen of zelfs bijten, zoals de kaken van Lee Lozano die hun tanden laten zien. Soms valt een tong op. De Chinese geneeskunde neemt de tong zeer serieus: het is de plaats waar we boodschappen ontcijferen die door onze inwendige organen worden verzonden.
Schilderen met de hand geeft meer vrijheid dan digitale penseelstreken ooit kunnen bieden. Handen kunnen grijpen, maar ook voelen wat er om ons heen is, zelfs in het donker: aanraken en aangeraakt worden. Ze communiceren zonder woorden, bijvoorbeeld door te zwaaien, te controleren, in te stemmen, vast te houden, aan te wijzen en te dreigen.
De oren tot slot stellen ons in staat om te luisteren en te horen, maar zorgen ook voor ons evenwicht, ons vermogen om te staan en ons te verplaatsen. De figuren van Floratos dragen vaak hoofdtelefoons, ze zijn afgesneden van de buitenwereld. Waar luisteren ze naar?
Veel van zijn figuren roken. Dit kan ons doen denken aan de experimenten en manipulaties van tabakslobbyist Edward Bernays om vrouwen ervan te overtuigen dat sigaretten hun vrijheidsfakkels waren. Roken kan echter ook worden gezien als een manier van communiceren, zoals de inheems-Amerikaanse traditie van het roken van vredespijpen. Kan roken een manier van denken zijn, en inhaleren een middel tot introspectie? In sommige van zijn meest recente schilderijen heeft Floratos collage-elementen opgenomen door het toevoegen van verschillende materialen, schalen en botsende perspectieven. De toeschouwer heeft het gevoel vanaf de achterbank van een taxi door de achterruit naar het vervormde landschap te kijken. De collagebeelden van wolkenkrabbers of van Las Vegas en de omringende woestijn zijn geïnspireerd op toeristenwinkels en hotels in de buurt van zijn studie, of die hij heeft gezien tijdens zijn onderzoeksreizen naar Las Vegas. Andere beelden die hij kiest, zijn die van paddenstoelen, rood met stippen.
Vliegenzwammen, die worden geassocieerd met kabouters en smurfen, zijn psychoactief en medicinaal. Ze schakelen onze verdedigingsmechanismen uit en versterken de werking van de zintuigen, wat waarneembaar is tijdens peyote-ceremonies en in actuele laboratoriumonderzoeken aan de John Hopkins-universiteit. Ze openen de ‘deuren der waarneming’, om Aldous Huxley te citeren. Deze therapeutische kwaliteiten zijn echter tientallen jaren lang agressief onderdrukt.
Waarom verbieden mensen het gebruik van natuurlijke soorten die het bewustzijn kunnen veranderen en bewustwording kunnen creëren? Waarom werden ze zo gevaarlijk gevonden?Mycelium blijft een onderbelicht verschijnsel. Het is een netwerk van schimmeldraden dat ons leert verbindingen te creëren in plaats van tegenstellingen. Deze netwerken zijn verbonden met bomen en lijken in veel opzichten op de structuur van een stad of de organisatie van een maatschappij.
MAPS is het acroniem voor de Amerikaanse Multidisciplinary Association for Psychedelic Studies (multidisciplinaire vereniging voor psychedelische studies). Het woord psychedelisch is afkomstig uit het Oudgrieks en betekent manifestatie van de geest.
Floratos heeft altijd belangstelling gehad voor schizofrenie, geestelijke of neurale verschillen en buitenzintuiglijke waarneming. Hij heeft tentoonstellingen georganiseerd met de Fountain House Gallery in zijn buurt, die werken van kunstenaars met geestesziekten presenteert. Dit doet me denken aan de naaktportretten van Maria Lassnig of de quantumpsychologie van Robert Anton Wilson, die een poging deed om voorgeprogrammeerde associaties te doorbreken.
Edvard Munch zei ooit: “Ik schilder niet wat ik zie, maar wat ik heb gezien.” Floratos, de psychonaut, zal dit zeker kunnen beamen.
- Anne Dressen, Curator, Musée d'Art Moderne de Paris.