Fabien Adèle Corridors

Almine Rech Brussels is pleased to present Corridors, Fabien Adèle's first solo exhibition with the gallery.

In his East-Paris studio, Fabien Adèle chose to use a narrowed palette of colours for this new set of paintings. Their complementary shades of warm browns ranging from orange ochre to burnt sienna, along with lighter, more intense blues, underline the space where his twelve oils on canvas are displayed.

The painting of the young French artist (born in 1993), which has only been shown on rare occasions, is populated by singular protagonists. His human figures, with their stoic and frozen expressions reminiscent of antique statues, are immersed in interiors or landscapes that are both ethereal and bewitchingly luminous. Take the woman seated on a chair, her head slightly tilted forward, or the two female busts with endless hair, bathed in the aquatic element and staring into the distance to bluish halos suggesting the horizon at sea. Or perhaps the man leaning on a table, his hand barely resting on his cheek, his mouth half open, his garment fading into an incandescent sky. Seen from the front or back, these beings and their nebulous surroundings come together in paintings of the psyche and interiority that appear keen to suspend the passing of time.

The scenes that Fabien Adèle deploys straddle a line that embraces the symbolism of Fernand Khnopff, surrealism of De Chirico, Delvaux or Magritte, and Florentine mannerism of Pontormo, whom the artist admires for his chromatic anachronisms, outstretched necks and sexless saints seemingly contradicting the rules of the Renaissance. And although they do indeed weave ramifications between reality and dreams, their connection with surrealism is probably not as crucial as it seems. They don’t quite reach the Lynchian worldview’s dramatic tension either, although undeniably resonating with this line from a dream of Gordon Cole (the FBI agent played by David Lynch himself) in season 3 of Twin Peaks: ‘We are like the dreamer who dreams, and then lives inside the dream’. It is probably more in the magical realism of Americans Paul Cadmus – for his massive male bodies, especially – or George Tooker – for his hieratic, dreamlike genre paintings – that one could find some of the sources that inspired Fabien Adèle’s work.

Even more than in previous paintings, the characters are shrouded with a ghostly presence, further highlighted by the radiant shimmer passing through their clothing and use of off-screen to depict the bodies, partly concealing faces and suppressing their gaze. Despite their spectral dimension, they display an evident carnal quality expressed in the delicately painted hands, gestures, or treatment of the drapery.

To construct his metaphysical cosmos - which borrows equally from philosophical mysticism and a geography of the imagination - Fabien Adèle uses mental collages based on preliminary sketches or his own memories of landscapes, people he has met or moments he has experienced. In these highly atmospheric paintings, suffused with sky and water, the plant world is merely evoked in a few fleshy leaves, or a bramble crawling over the textured, crafted wood of furniture. Beyond mere ornament, it serves as a metaphor for the proliferation of thought and deployment of dreams.

With its penchant for the timeless, the supernatural, and a form of spirituality rooted in the sensible, Fabien Adèle’s painting is steeped in introspection and wisdom, melancholy and intimacy. With the motif of the double, otherness is also one of its key hallmarks, as are the many plays of mirrors and reflections: the two women, twins side by side, symmetrically gazing sideways, or the seated character, whose double emerges through diaphanous veils. The intensity of Fabien Adèle’s painting arises from a peculiar alchemy, endowed with the ability to bring together the sensible and the metaphysical, thus inviting the viewer to apply their own experience to the irrational and dreamlike outlines of his take on realism.

– Charles Barachon, writer and art critic.

Almine Rech Bruxelles est heureuse de présenter Corridors, la première exposition personnelle de Fabien Adèle à la galerie.

Dans son atelier de l'est parisien, Fabien Adèle a choisi d'utiliser une palette de couleurs réduite pour cette nouvelle série de peintures. Des bruns chauds, de l'ocre orangé au brun terre de Sienne, et des bleus, clairs et plus intenses, dont les tonalités complémentaires rythment à elles seules l'espace où sont présentées ses douze huiles sur toile.

La peinture du jeune Français (né en 1993), qui n'a à ce jour été montrée qu'en de rares occasions, est peuplée de protagonistes singuliers. Ses figures humaines aux allures de statues antiques, aux expressions stoïques et figées, sont plongées dans des scènes intérieures ou des paysages à la fois vaporeux et d'une luminosité envoûtante. Ainsi de cette femme assise sur une chaise, la tête légèrement penchée en avant, de ces deux bustes féminins aux cheveux interminables, baignés dans l'élément aquatique, regardant au loin vers des halos bleutés qui suggèrent un horizon marin. Ou encore de cet homme accoudé à une table, la main à peine posée sur la joue, la bouche entrouverte, dont le vêtement se fond au ciel incandescent. De face ou de dos, ces êtres et les environnements irréels qu'ils habitent ne font qu'un, dans cette peinture de la psyché et de l'intériorité prompte à suspendre le temps.

Les scènes que Fabien Adèle déploie s'installent sur une ligne de crête qui embrasse le symbolisme de Fernand Khnopff, le surréalisme de De Chirico, Delvaux ou Magritte, et le maniérisme florentin de Pontormo, que l'artiste admire pour son anachronisme chromatique, ses cous allongés et ses saints asexués, à l'encontre des codes de la Renaissance. Si elles tissent des ramifications entre réalité et rêve, leur lien avec le surréalisme n'est sans doute pas aussi capital qu'il n'y paraît. Elles n'ont pas tout à fait non plus la tension dramatique de la vision lynchéenne, mais résonnent indéniablement avec cette phrase extraite d'un rêve de Gordon Cole (l'agent du FBI joué par David Lynch) dans la saison 3 de Twin Peaks : « Nous sommes comme le rêveur qui rêve et se met ensuite à vivre à l'intérieur de son rêve ».  Ce serait davantage dans le réalisme magique des Américains Paul Cadmus – pour la massivité de ses corps masculins notamment –, et George Tooker – pour ses scènes de genre hiératiques et oniriques – qu'on surprendrait quelques artistes ayant nourri l'œuvre de Fabien Adèle.

Plus encore que dans ses toiles précédentes, les personnages s'enveloppent d'une présence fantomatique, accentuée ici par la lumière irradiante traversant les habits et le choix du hors champ dans la représentation des corps, qui dissimule en partie les visages et éclipse les regards. Mais à cette dimension spectrale s'ajoute une qualité charnelle évidente, dans la délicatesse de figurer les mains et leur gestuelle, ou le traitement du drapé.

Pour construire ce cosmos métaphysique qui tient autant du mysticisme philosophique que de la géographie de l'imaginaire, Fabien Adèle procède par collages mentaux, d'après des croquis préalables ou ses propres souvenirs de paysages, sa mémoire de gens rencontrés ou d'instants vécus. Dans ces peintures hautement atmosphériques, envahies par le ciel et l'eau, le végétal, suggéré, est simplement incarné par quelques feuilles charnues ou une ronce épousant la texture du bois façonné d'un meuble. Dépassant l'ornement, il est la métaphore de la prolifération de la pensée, du déploiement des rêves.

Dans sa dilection pour l'intemporel et le surnaturel, une spiritualité encline à s'ancrer dans le sensible, la peinture de Fabien Adèle est traversée par l'introspection et la sagesse, la mélancolie et l'intimité. Combinée au motif du double, l'altérité en est également l'une des clés principales, à l'instar de ces nombreux jeux de miroirs et de reflets, de ces deux femmes jumelles et côte à côte, portant leur regard dans des obliques symétriques, ou de ce personnage assis, dont le double se devine à travers des voiles diaphanes. L'intensité de la peinture de Fabien Adèle tient dans cette alchimie particulière, capable de faire cohabiter le sensible et la question métaphysique, et ainsi, de convier le regardeur à apposer sa propre expérience à son réalisme aux contours irrationnels et oniriques.

– Charles Barachon, écrivain et critique d'art.

Almine Rech Brussels presenteert met plezier Corridors, Fabien Adèle’s eerste solotentoonstelling bij de galerie.

In zijn studio in het oostelijk deel van Parijs koos Fabien Adèle een versmald kleurenpalet voor zijn nieuwe serie schilderijen. Hun complementaire warme bruintinten, die variëren van oranje oker tot gebrande sienna, onderstrepen samen met lichtere, intensere blauwtinten de ruimte waar zijn twaalf olieverfschilderijen op doek worden getoond.

De schilderijen van de jonge Franse kunstenaar (geboren in 1993), die slechts zelden zijn vertoond, worden bevolkt door eigenaardige protagonisten. Zijn menselijke figuren, met stoïcijnse en bevroren uitdrukkingen die aan antieke beelden doen denken, zijn ondergedompeld in interieurs of landschappen die zowel etherisch als betoverend lichtgevend zijn. Kijk maar eens naar de vrouw die op een stoel zit, haar hoofd iets naar voren gekanteld, of de twee vrouwenbustes met eindeloos lang haar, badend in het waterige element en in de verte starend naar blauwachtige halo’s die de horizon op zee suggereren. Of naar de man die op een tafel leunt, zijn hand nauwelijks op zijn wang rustend, zijn mond half geopend, zijn kleding vervagend in een gloeiende lucht. Deze wezens, van voren of van achteren bezien, komen met hun nevelige omgeving samen in schilderijen van de psyche en innerlijkheid, die het verstrijken van de tijd lijken te willen opschorten.

De taferelen die Fabien Adèle schildert, cirkelen om een lijn die de symboliek van Fernand Khnopff omarmt, evenals het surrealisme van De Chirico, Delvaux of Magritte en het Florentijnse maniërisme van Pontormo, die de kunstenaar bewondert vanwege zijn chromatische anachronismen, uitgestrekte nekken en geslachtsloze heiligen die de strijdig lijken met de regels de renaissance. En hoewel ze inderdaad vertakkingen tussen de werkelijkheid en dromen weven, is hun connectie met het surrealisme waarschijnlijk niet zo cruciaal als deze lijkt. Ook bereiken ze niet helemaal de dramatische spanning van het Lynchiaanse wereldbeeld, hoewel ze ontegenzeglijk verwijzen naar deze zin uit een droom van Gordon Cole (de FBI-agent die wordt gespeeld door David Lynch zelf) in seizoen 3 van Twin Peaks: “We zijn als de dromer die droomt, en vervolgens in de droom leeft”. Waarschijnlijk is het meer in het magisch realisme van de Amerikanen Paul Cadmus, met name zijn massieve mannenlichamen, of George Tooker met zijn hiëratische, droomachtige genreschilderijen, dat we moeten zoeken naar de bronnen waarop Fabien Adèles werk is geïnspireerd.

Nog meer dan in eerdere schilderijen zijn de personages gehuld in een spookachtige aanwezigheid, verder benadrukt door de stralende glans die hun kleding doordringt en het gebruik van buiten het beeld vallende elementen om de lichamen uit te beelden, waarbij gezichten deels worden verborgen en hun blik wordt onderdrukt. Ondanks hun spectrale dimensie hebben ze een duidelijke vleselijke kwaliteit die tot uiting komt in de subtiel geschilderde handen, gebaren en de behandeling van de draperie.

Om zijn metafysische kosmos te construeren – ontleend aan zowel filosofische mystiek als aan een geografie van de verbeeldingskracht – gebruikt Fabien Adèle mentale collages op basis van voorlopige schetsen of zijn eigen herinneringen aan landschappen, mensen die hij heeft ontmoet en momenten die hij heeft ervaren. In deze uiterst atmosferische schilderijen, doordrenkt met lucht en water, wordt de plantenwereld slechts opgeroepen in de vorm van enkele vlezige bladeren of een braamstruik die over het getextureerde, bewerkte hout van meubels kruipt. De struik dient niet alleen als versiering, maar als metafoor voor de wildgroei van gedachten en de ontplooiing van dromen.

Met zijn voorliefde voor het tijdloze, het bovennatuurlijke en een vorm van spiritualiteit die is geworteld in het rationele, is de schilderkunst van Fabien Adèle doordrenkt van introspectie en wijsheid, melancholie en intimiteit. Met het motief van de dubbelganger is ook anders-zijn een van zijn kenmerkende thema’s, evenals zijn spel met spiegels en reflecties: de twee vrouwen, tweelingen naast elkaar, die symmetrisch opzij blikken, of het zittende personage, wiens dubbelganger verschijnt door doorschijnende sluiers. De intensiteit van Fabien Adèle’s schilderkunst komt voort uit een eigenaardige alchemie, begiftigd met het vermogen om het verstand en het metafysische bijeen te brengen, waardoor de toeschouwer wordt uitgenodigd om zijn of haar eigen ervaring toe te passen op de irrationele en dromerige contouren van zijn kijk op het realisme.

– Charles Barachon