Amanda Wall Butterflies

Almine Rech Brussels is pleased to announce 'Butterflies', Amanda Wall's first solo exhibition with the gallery.

A figure lies back, their hand behind their head, head turned to the side like they’re trying to see you, their neck cranked. Long legs lanky, and then big feet, sprawling toward the viewer, in a colour field haze that has the momentum of distorted perspective Wall is so known for. The feet coming at you, right there, toes that fit in your mouth. “There are definitely fetishistic elements to my work. It’s an aesthetic I really love that speaks to the limits of intimacy,” Amanda Wall affirms. The smoothness of the skin, hands, feet, gives almost a rubbery quality, but not the uncanny flesh of realistic sex robots. This is a living, breathing person. You can tell. Wall’s paintings have a wet quality that is somewhere in the field of gloss. The sheen in her work has depth. This is the point. There is that sheen depth in the portrait of a figure’s face. There is that sheen depth in the quality of how Wall paints the backgrounds, colour fields these characters float in. In another painting, the long-legged figure is sprawling once more, now in an inflatable. Red and pink, a toy that is neither a donut or a flamingo. On one side of the painting is a chiaroscuro effect, the shadows giving more of a sense of three dimensional space, the figure quite realistic; on the other side, less contrast, and more like a painting. Wall explores this sense of split worlds, like time or space is bifurcating, and all that is there to witness it is a head with a bow, staring at you with that one, penetrating eye, and a body crouching down. A hand with that depth sheen, nails painted in a matured sea-foam, holds  a water glass. The water  glass is realistic, almost hyper-realistic. But it is holding a red tulip far too big for that cup. A red tulip that droops down like a giant cherry on a flaccid black stem, blood red, hung there in a colour field of fern mint green. The real gives way to something unreal. Something that is fictitious, imagined, next to something I think I might have seen. There is space here for both. And you never know exactly where you’re standing.

– Lauren Fournier, curator

Une silhouette étendue, main derrière la tête, tête tournée de côté comme pour vous regarder, le cou tordu. Longues jambes maigres, puis grands pieds, déployés face au spectateur, sur un fond de couleur brumeux, avec cette dynamique de la perspective déformée pour laquelle Wall s’est fait connaître. Pieds qui s’avancent vers vous, directement, orteils qui tiendraient dans votre bouche. « Il y a évidemment un aspect fétichiste dans mon travail. C’est une esthétique que j’aime vraiment, elle interroge les limites de l’intimité », explique Amanda Wall. La peau, les mains, les pieds sont lisses, avec une qualité quasi-caoutchouteuse, mais pas comme la chair troublante des robots sexuels réalistes. On a ici un être vivant et respirant, ça se voit. Les peintures de Wall ont une esthétique humide qui les situe quelque part dans le domaine du gloss. Le lustre de son travail lui donne de la profondeur. C’est l’idée. Il y a cette profondeur luisante dans le portrait qu’elle fait d’un visage. Il y a cette profondeur luisante dans la manière dont Wall peint ses arrière-plans, champs de couleurs où flottent les personnages. Dans un autre tableau, la figure aux longues jambes s’étend encore, cette fois-ci dans une bouée gonflable. Rouge et rose, le jouet n’est ni donut ni flamant rose. D’un côté de la toile, un effet de clair-obscur : les ombres créent une impression d’espace tridimensionnel, la figure est plutôt réaliste ; de l’autre côté, moins de contraste, c’est plus pictural. Wall explore cette idée de mondes divisés, bifurcation du temps ou de l’espace, avec pour seuls témoins ce visage au ruban qui vous fixe d’un seul œil pénétrant, et ce corps accroupi. Avec cette profondeur luisante, une main, les ongles vernis d’un vert écume patiné, tient un verre d’eau. Le verre est réaliste, presque hyperréaliste, mais contient une tulipe rouge bien trop grosse pour lui. Une tulipe rouge qui s’affaisse, telle une énorme cerise sur sa tige noire et flasque, rouge sang, accrochée là sur un fond de couleur vert menthe. Le réel cède à l’irréel. Quelque chose de fictif, d’imaginé, à côté de quelque chose que je crois avoir pu voir. Ici, il y a la place pour les deux… et on ne sait jamais exactement où se situer.

– Lauren Fournier, curator

Een figuur leunt achterover, hand achter het hoofd, het hoofd opzij gedraaid, alsof ze je probeert te zien, de nek gebogen. Lange slungelige benen, grote voeten die zijn uitgestrekt naar de toeschouwer, in een kleurenwaas met het momentum van vervormd perspectief dat zo kenmerkend is voor Wall. De voeten komen naar de toeschouwer toe, de tenen passen in een mond. “Er zijn absoluut fetisjistische elementen in mijn werk. Het is een esthetiek waar ik dol op ben, die de grenzen van intimiteit opzoekt,” bevestigt Amanda Wall. De zachtheid van de huid, handen, voeten lijkt haast rubberachtig, maar zonder de griezelige echtheid van realistische seksrobots. Dit is een levende, ademende persoon. Dat is merkbaar. De schilderijen van Wall hebben iets vochtigs, iets glanzends. De weerschijn in haar werk heeft diepte. Daar gaat het om. Deze glansdiepte is zichtbaar in het gezicht van een figuur. Het is merkbaar in hoe Wall de achtergronden schildert, de kleurvelden waar deze personages in zweven. In een ander schilderij strekt de figuur zich opnieuw uit, nu in een opblaasbaar voorwerp. Rood en roze, speelgoed dat noch een donut, noch een flamingo is. Aan één kant van het schilderij zien we een clair-obscur-effect, de schaduwen roepen het gevoel van een driedimensionale ruimte op, de figuur is behoorlijk realistisch. Aan de andere kant zien we minder contrasten, daar is het meer een schilderij. Wall verkent dit idee van gesplitste werelden, alsof de tijd of ruimte zich vertakken, zonder andere getuigen dan een meisje met een strik, dat je aanstaart met één doordringend oog, en een hurkende vrouw. Een hand met diezelfde glansdiepte, met nagels die gelakt zijn in de kleur van gerijpt zeeschuim, houdt een waterglas vast. Het waterglas is realistisch, bijna hyperrealistisch. Maar erin zit een rode tulp die veel te groot voor het glas is. Een rode tulp die neerhangt als een gigantische kers, met een slappe zwarte steel, bloedrood, hangend in een kleurenveld van varenmintgroen. Het echte maakt plaats voor iets onechts. Iets wat fictief en bedacht is, naast iets wat ik denk te hebben gezien. Er is hier ruimte voor allebei. En je weet nooit precies waar je staat.

– Lauren Fournier, curator