Michael Kagan How We Remember

The fact that Michael Kagan’s exhibition, “How We Remember,” is hung as though in a place of worship speaks to the reverence from which this body of work was conceived. Six Titan rockets are displayed in trio across from each other. With anticipatory thrust, they begin with the Gemini mission. This depiction arises from enamel silk screen on linen with oil paint on top. A sextet of identical images all squeegeed differently. Fragmented by the happenstance of mark-making, signifying the astonishment of their creation. A famous NASA saying goes let’s light this candle in preparation for the immanence of a launch. Words given flight. The rockets themselves represent candles - six rockets in a confluence - one for each of the Apollo missions that landed on the moon. Almost like a Yarhzeit candle that is lit on the anniversary of someone’s death in Judaism. Godspeed Ed White. Godspeed Gus Grissom. 

The largest painting mounted lonely on a center wall is an astronaut from the iconic Apollo 11 mission, painted starkly in a mythic at-the-ready pose. It was the Gemini missions which ultimately led to Apollo. People had died in both the Gemini and Apollo programs and so they lit candles for the lost souls, to remember those who came before us. The rocket paintings hang on both sides of the astronaut, faceless sentries standing guard. The man inside this space suit represents the folly and glory of human achievement which collectively brought us to this lunar surface.

The writer Bruce Hainley once described a classic American male archetype as that of the “wounded quarterback,” a sidelined hero who through no fault of his was denied the pinnacle of his potential greatness. Something about the Buzz Aldrins of the world register in this spirit, by the miracle of actually landing on the moon their wings would henceforth forever be clipped. As private industry now casts our eyes to the heavens again, we look back - not anachronistically - but as a placeholder for aspirations yet to materialize. As Arthur C. Clark, author of “2001: A Space Odyssey," once explained The only way of discovering the limits of the possible is to venture a little way past them into the impossible.    

- Bill Powers

Intitulée How We Remember, cette exposition de Michael Kagan est accrochée comme dans un lieu de culte, preuve de la vénération qui sous-tend son œuvre. Six fusées Titan sont exposées en groupes de trois, face à face. Avec une poussée pleine de promesses, elles entament chacune leur mission Gemini. Réalisées en sérigraphie émail sur lin, avec une superposition de peinture à l’huile, elles constituent un sextuor d’images identiques, mais traitées différemment. Fragmentées par le hasard du marquage, signe de l’étonnement qui a prévalu à leur création. À la NASA, quand un lancement est imminent, la tradition veut que l’on dise allumons cette bougie. Les mots s’envolent. Les fusées elles-mêmes figurent des bougies - six fusées en confluence - une pour chacune des missions Apollo qui ont atteint la lune. Un peu comme les bougies de la tradition juive du Yarhzeit, que l’on allume pour l’anniversaire d’un décès. Bon vent Ed White. Bon vent Gus Grissom.

Isolé sur un mur central, le plus grand des tableaux représente un astronaute de l’emblématique mission Apollo 11, figé dans une pose d’attente devenue légendaire. Ce sont les missions Gemini qui ont finalement abouti au programme Apollo. Gemini et Apollo ont fait des victimes, alors on allumait des bougies pour les âmes perdues, en mémoire de ceux qui nous ont précédés. Les images des fusées sont accrochées de part et d’autre de l’astronaute, au garde à vous, sentinelles sans visage. L’homme qui a revêtu cette combinaison spatiale incarne la folie et la gloire de l’accomplissement humain qui nous a collectivement amenés à la surface de la lune. 

L’auteur Bruce Hainley a un jour évoqué le « quarterback blessé » comme archétype essentiel du mâle américain, héros mis sur la touche et qui, malgré lui, voit s’envoler l’espoir d’un destin glorieux. Il y a quelque chose chez les Buzz Aldrin de ce monde qui s’inscrit dans cet esprit, comme si le miracle de l’alunissage leur avait définitivement coupé les ailes.

Alors que le secteur privé nous incite à nouveau à regarder vers le ciel, ce retour en arrière, loin d’être passéiste, constitue un espace réservé aux aspirations non encore réalisées. Comme l’expliquait Arthur C. Clark - l’auteur de 2001 : L’odyssée de l’espace - « La seule façon de découvrir les limites du possible, c’est de s’aventurer un peu au-delà, dans l’impossible ». 

- Bill Powers 

De tentoonstelling "How We Remember" van Michael Kagan is ingericht als een plaats van aanbidding, en dat getuigt van de eerbied waaruit dit oeuvre werd ontworpen. Zes Titan raketten staan in trio tegenover elkaar. Met anticiperende stuwkracht starten ze hun missie. De afbeeldingen zijn gemaakt met een zeefdruktechniek op linnen, waarna ze bedekt zijn met olieverf. Een sextet van identieke beelden die allemaal anders gedrukt zijn. Ze zijn van elkaar te onderscheiden door toevallige markeringen, die duiden op het bijzondere van hun ontstaan.

Een beroemde NASA gezegde, in voorbereiding op de lancering, luidt: "Laten we deze kaars aansteken." Woorden krijgen vlucht. De raketten zijn als kaarsen - zes raketten in een samenvloeiing - één voor elk van de Apollo-missies die op de maan landde. Net zoals een Yarhzeit kaars op de verjaardag van de doden in het Jodendom. Godspeed Ed White. Godspeed Gus Grissom.

Het grootste schilderij, dat eenzaam in het midden hangt, toont een astronaut van de iconische Apollo 11 missie, strak in een mythische, parate pose geschilderd. Het waren de Gemini-missies die uiteindelijk tot Apollo leidden. Zowel in het Gemini- als het Apollo-programma waren mensen omgekomen en dus werden er kaarsen aangestoken voor de verloren zielen, ter herinnering aan hen die ons voorgingen. De schilderijen van de raketten hangen aan weerszijden van de astronaut als gezichtsloze schildwachten. De man in het ruimtepak staat voor de waanzinnige et glorieuze inspanning van de mens die ons samen naar het oppervlakte van de maan bracht. De schrijver Bruce Hainley beschreef ooit een klassiek Amerikaans mannelijk archetype als de "gewonde quarterback", een held die aan de kant werd geschoven en buiten zijn schuld werd beroofd van het toppunt van zijn potentiële kracht. Er is iets met de Buzz Aldrins van de wereld dat hier thuishoort. Na de wonderlijke landing op de maan zouden hun vleugels voor altijd worden afgeknipt.

Nu de privé-industrie onze blik weer tot de hemel richt, kijken wij terug; niet op een anachronistische manier, maar naar een plaatshouder voor aspiraties die nog verwezenlijkt moeten worden. Zoals de schrijver Arthur C. Clark, auteur van "2001: A Space Odyssey", ooit verklaarde: De enige manier om de grenzen van het mogelijke te ontdekken is om zich er een eindje voorbij te wagen in het onmogelijke.

- Bill Powers