Resting Point of Accommodation Organized with Bill Powers

Almine Rech Brussels is pleased to present Resting Point of Accommodation, a group exhibition organized with Bill Powers.

Resting Point of Accommodation is an optical term for the visual distance eyes settle on when the viewer lets them drift out of focus, almost like a default setting. It’s a physical state prevalent amongst daydreamers where all vision becomes a type of peripheral perspective.The blending of science with a more lyrical interpretation calls to mind Thomas Aquanis’s notion of poetic knowledge, a sense of lovely bewilderment about the world. Through this lens artists were invited to participate in the group show. The extrapolations upon this theme are meant to be the faintest of breadcrumbs.

With a wink toward sensory disruption, Ana Benaroya’s “Don’t Be Cruel” gives us double vision in the tradition of Warhol’s iconic Elvis portrait. Mike Lee employs the perfume of animation graphics for his meticulously detailed oil paintings as if to say our dream life could simply be a metaphysical Xbox lit divine. Umar Rashid tackles a complicated remix of colonialist aggressions with aplomb and an unexpected romance. Jesse Mockrin concentrates on the very act of looking in her take on a 17th century painting by Gerrit van Honthorst.

Like the paintings themselves, we examine a person’s outer coil hoping for clues as to what transpires below the surface. In the throes of a daydream our countenance may take on a glazed or even varnished look when all any of us want is to live alla prima.   

- Bill Powers

This is the fifth group exhibition organized by Bill Powers for Almine Rech, starting with “Cliche” in the summer of 2018 in New York and more recently “Chorus” in Novermber of 2019 in Paris. 

The exhibition features works by Ana Benaroya, Emma cc Cook, Leyla Faye, Geoff McFetridge, Kathia St Hilaire, Asif Hoque, Mike Lee, Che Lovelace, Jesse Mockrin, Alina Perez, Ted Pim, Umar Rashid, Hiba Schahbaz, Emma Stern and Hiejin Yoo.

Le terme d’optique Resting Point of Accommodation (« position de repos de l’accommodation ») fait référence à la distance à laquelle se règle naturellement le regard quand on cesse de fixer un point précis, comme un paramètre par défaut. C’est l’état physique du rêveur éveillé où toute vision se fait perception périphérique. Approcher cette notion scientifique sous un angle plus lyrique fait penser à la « science poétique » de Thomas d’Aquin, une certaine perplexité émerveillée face au monde. C’est dans cette optique que les artistes ont été invités à participer à l’exposition de groupe, dont le thème doit servir de fil rouge à peine visible aux extrapolations.

Dans un clin d’œil aux perturbations sensorielles, le Don’t Be Cruel d’Ana Benaroya nous fait voir double, dans la tradition du fameux portrait d’Elvis par Warhol. Mike Lee, lui, donne à ses huiles méticuleuses de détail un parfum d’animation numérique comme pour nous souffler que notre monde imaginaire pourrait bien être une Xbox transcendante, nimbée de lumière divine. Quant à Umar Rashid, il se collette à un remixage compliqué d’agressions colonialistes avec sang-froid et un romantisme inattendu. Et Jesse Mockrin se focalise sur l’acte de regarder lui-même en livrant sa version à elle d’un tableau du XVII^e siècle de Gerrit van Honthorst.

Pour les peintures comme pour les personnes, nous scrutons l’extérieur, à la recherche d’indices sur ce qui se cache dans les couches inférieures. En pleine rêverie, il arrive que le regard se vitrifie, que l’expression prenne un glacis de vernis, quand pourtant, tous, nous voudrions peindre notre vie alla prima.   

- Bill Powers 

Cette exposition de groupe est la cinquième organisée par Bill Powers pour Almine Rech, après Cliche, été 2018 à New York puis plus récemment Chorus en novembre 2019 à Paris. 

Resting Point of Accommodation, ofwel ‘rustpunt van accommoderen’ is een optische term die verwijst naar de afstand waarop de blik tot rust komt als deze niet scherp wordt gesteld op een voorwerp, als een standaardinstelling van het menselijk gezichtsvermogen. Deze fysieke toestand komt vaak voor bij dagdromers, bij wie het zicht een soort perifeer perspectief wordt. De vermenging van wetenschap met een meer lyrische interpretatie doet denken aan het begrip ‘poetica scientia’ van Thomas van Aquino, een gevoel van aangename verbijstering over de wereld. Op grond van deze visie werden kunstenaars uitgenodigd om deel te nemen aan de groepstentoonstelling. De extrapolaties van dit thema duiken als kruimelsporen in de kunstwerken op.

Spelend met het verstoren van de zintuiglijke waarneming laat Ana Benaroya ons dubbel zien in ‘Don’t Be Cruel’, in de traditie van Warhol’s iconische Elvis-portret. Mike Lee laat zich inspireren door animatiebeelden voor zijn minutieus gedetailleerde olieverfschilderijen, alsof hij wil zeggen dat ons droomleven misschien wel een metafysische Xbox-game is. Umar Rashid creëert vol zelfvertrouwen een gecompliceerde mix van koloniale agressie en onverwachte romantiek. Jesse Mockrin concentreert zich op de kunst van het kijken zelf met haar vertolking van een 17 e -eeuws schilderij van Gerrit van Honthorst.

Net als de schilderijen zelf bestuderen we de buitenkant van een persoon, hopend op aanwijzingen die ons vertellen wat zich onder de oppervlakte afspeelt. In de greep van een dagdroom kan ons gezicht een glazige of zelfs geverniste aanblik krijgen, terwijl we verlangen naar een leven alla prima.   

Dit is de vijfde groepstentoonstelling die Bill Powers organiseert voor Almine Rech. De eerste was ‘Cliche’ in de zomer van 2018 in New York, meer recent organiseerde hij ‘Chorus’ in november 2019 in Parijs.