Jean-Baptiste Bernadet Successo Evidente (Hidden Tracks)

Almine Rech Brussels is pleased to present 'Successo Evidente (Hidden Tracks)'  Jean-Baptiste Bernadet's seventh solo exhibition with the gallery, on view from January 16 to March 1, 2025.

How do you define success? The perennial question often associated with cheap self-help books and awkward job interviews looms large in the realm of painting. Indeed, not everyone likes to hear that some paintings ‘just happened’ like a lucky snapshot. If seamlessness can fascinate by suggesting painstaking work or the triumph of automation, there is something reassuring about visible traces of labour and frustration—people like to know it didn't come easy. In art, satisfaction is nothing unless you’re testing how little you can do and how bad you can make it, but these transgressions are short-lived. Jean-Baptiste Bernadet’s multifarious approach to painting blurs the line between these contradictory sets of beliefs and attitudes, so much so that in his work, the terms of success can be seen as a subject in its own right.

In his most well-known series, such as Fugue or Vetiver, the artist uses as little paint as possible and works hard to conceal the labor that goes into achieving the sense of efficacy that often defines his all-over compositions. Even as they result from the accretion of micro events on the surface of the canvas, these paintings tend to follow a criteria by which they shall appear like found compositions akin to paesina stone, tie-dye shirts, weathered photocopies, phosphenes, stains and sunsets. To this effect, he has learnt how to cover his tracks by hand and paint himself out of the canvas.

The painter’s fascination with the idea that the work comes to fruition when, after many adjustments, it begins to look like the result of an agreeable happenstance, also implies that what makes the work ‘work’ is always up for debate. 'Successo Evidente (Hidden Tracks)' centers the aforementioned question around a group of paintings that acts as a series of arguments and counterarguments. The first half of the exhibition title stems from one of the small sign paintings that regularly punctuate the artist’s journey. Scribbled with paint and glitter on a crummy piece of wood, the statement could bring to mind the promise of a trickster or the sincere inquiry of an artist in the studio. As a question, it is earnest and bit snarky at the same time—again, one type of behavior never fully excludes the other.

What may be an accidental spill on a small paint by numbers in Untitled (A Blessing) (2011-2024), bears kinship with the color palette and unusually loose brushwork of the much larger Untitled (Gran Turismo) (2012-2024). What looks like a one and done thing recurs. A bad print makes a good impression. Successes happen through failures, or by cleaning your brush. Failures happen through hard work. Hard work can be deceptive. Deception is hard work. Hard work can be easy. Everything else is hard.

For Bernadet who believes in the primacy of color, painting is also an act of courtship. In this sensuous game of perception and persuasion, the artist gladly takes on the role of a hustler to keep the heroic tendencies of the medium at bay. In Untitled (Briefly Gorgeous) (2014-2024), a series of black and white silkscreened canvases showing different states of the same photograph of a flamboyant peacock sourced from the New York Public Library’s Picture Collection, the artist shows a healthy willingness to mess with his own discourse. Here is a suite of mechanically produced works where gaudy colors are summoned through their absence.

If the artist’s tendency to frequently undermine his own success is both remarkable and refreshing, it is not a methodology but merely a mechanism that regulates the free-flowing course of his work. In a new series aptly titled Acqua Alta (2024), different layers coexist dynamically thereby allowing the fleeting nature of perceptions to materialize through painting’s unparalleled liquid intelligence. These paintings evoke the operation of a scanner going over a flat surface flooded by the impressions of a world in motion. Backgrounds and foregrounds hover undecidedly, like translucent screens against which our own impressions are given a chance to reassemble in a certain order.

— Émile Rubino, artist and writer.

Almine Rech Bruxelles a le plaisir d'annoncer 'Successo Evidente (Hidden Tracks)', la septième exposition personnelle de Jean-Baptiste Bernadet à la galerie, du 16 janvier au 1er mars 2025.

Comment définissez-vous le succès ? Cette question triviale qui revient souvent dans les livres de développement personnel ou pendant un entretien d’embauche gênant porte de nombreuses implications lorsqu’on la pose dans le domaine de la peinture. En effet, il n’est pas du goût de tout le monde d’entendre que certains tableaux « adviennent » et « se produisent » tels un instantané. Si en peinture, une facture parfaitement lisse peut fasciner en suggérant un travail minutieux ou le triomphe de l'automatisation, les traces visibles de labeur et de frustration ont quelque chose de rassurant : les gens aiment savoir que ce n'est pas venu facilement. En art, à moins de tester comment faire les choses le moins bien possible en en faisant le moins possible, la satisfaction n’est rien. Mais ce genre de transgressions est de courte durée. L’approche protéiforme du peintre Jean-Baptiste Bernadet brouille les frontières entre ces croyances et attitudes contradictoires, à tel point que dans son travail, les conditions de réussite d’une œuvre peuvent être considérées comme un sujet à part entière.

Dans ses séries les plus connues, comme Fugue ou Vetiver, l'artiste utilise le moins de peinture possible et s'efforce de dissimuler le travail nécessaire pour parvenir à l’impression d'efficacité qui définit souvent ses compositions all-over. Même si elles résultent de l'accumulation de micro-événements sur la surface de la toile, ces peintures répondent à un critère selon lequel elles doivent apparaître comme des compositions trouvées, semblables aux paésines, aux t-shirts tie- dye, à des photocopies abîmées par le temps, à des phosphènes ou des couchers de soleil. À cet effet, Bernadet sait recouvrir ses traces pour se retirer peu à peu de la toile tout en la peignant.

La fascination du peintre pour l’idée selon laquelle l’œuvre se concrétise lorsque, après de nombreux ajustements, elle commence à ressembler au résultat d’un hasard agréable, implique aussi que ce qui fait que le tableau « marche » est toujours sujet à débat. Successo Evidente (Hidden Tracks) reformule la question mentionnée plus haut à travers un groupe de peintures qui fonctionnent comme une série d'arguments et de contre-arguments. La première partie du titre de l’exposition est issue d’une des peintures-enseignes qui ponctuent régulièrement le parcours de l’artiste. Peinturluré sur un fin morceau de bois saupoudré de paillettes, Successo Evidente (2009) pourrait évoquer la promesse d'un charlatan ou le questionnement sincère d'un artiste dans son atelier. La question est à la fois sérieuse et un peu sarcastique : l’un n’excluant pas l’autre.

Ce qui semblerait être une tache accidentelle sur Untitled (A Blessing) (2011-2024), petite peinture par numéros, fait écho à la palette de couleurs et aux touches spontanées d’une plus grande toile, Untitled (Gran Turismo) (2012-2024). Ce qui semble être unique se reproduit. Une mauvaise empreinte fait une bonne impression. Le succès arrive par l’échec ou en nettoyant son pinceau. Les échecs se produisent en travaillant. Le travail peut être trompeur. La tromperie est un dur travail. Travailler dur n’est pas tout. Tout le reste est difficile.

Pour Bernadet, un coloriste convaincu, peindre c’est aussi faire la cour. Dans ce jeu de perception et de séduction, l’artiste assume volontiers de jouer les dépravés pour tenir à distance les penchants héroïques du médium. Dans Untitled (Briefly Gorgeous) (2014-2024), une série de toiles sérigraphiées en noir et blanc montrant différents états de la même photographie d'un paon flamboyant trouvée à la Picture Collection de la New York Public Library, l'artiste montre qu’il n’a pas peur de jouer avec les termes de son propre discours pictural. Dans cette suite d’œuvres réalisées mécaniquement, la couleur est évoquée par son absence.

Si la tendance de l’artiste à régulièrement corrompre ses propres réussites est d’une grande fraîcheur, il ne s’agit pas pour autant d’une méthodologie, mais plus simplement d’un mécanisme qui régule le flot de son travail. Dans une nouvelle série intitulée Acqua Alta (2024), l’intelligence liquide inégalée de la peinture vient traduire la nature éphémère de perceptions qui se matérialisent dans une succession de couches translucides et dynamiques. Ces peintures évoquent le fonctionnement d'un scanner parcourant une surface plane submergée par les impressions d'un monde en mouvement. Le flottement indécis de plans, proches ou lointains, suggèrent des objets diaphanes tel des écrans sur lesquels nos propres impressions peuvent se rassembler en un certain ordre.

— Émile Rubino, artiste et écrivain

Almine Rech Brussels is verheugd om 'Successo Evidente (Hidden Tracks)', Jean-Baptiste's zevende solotentoonstelling bij de galerie aan te kondigen, te zien van 16 januari tot 1 maart 2025.

Hoe definieer je succes? Die eeuwige vraag, vaak geassocieerd met goedkope zelfhulpboeken en ongemakkelijke sollicitatiegesprekken, doemt steeds weer op in de wereld van de schilderkunst. Immers, niet iedereen wil graag horen dat sommige schilderijen 'zomaar zijn ontstaan', als een toevallig geslaagde foto. Hoewel perfectie kan fascineren door secuur werk of de triomf van automatisering te suggereren, is er iets geruststellends aan zichtbare sporen van arbeid en frustratie: mensen willen graag weten dat het niet gemakkelijk was. In de kunst is voldoening niets tenzij men test hoe weinig men kan doen en hoe erg men het kan maken, maar deze overtredingen zijn van korte duur. Jean-Baptiste Bernadets gevarieerde benadering van schilderen vervaagt de grens tussen deze tegenstrijdige overtuigingen en opvattingen, zozeer dat, in zijn werk, de voorwaarden voor succes als een onderwerp op zich kunnen worden beschouwd.

In zijn bekendste series, zoals Fugue en Vetiver, gebruikt de kunstenaar zo min mogelijk verf en werkt hij hard aan het verhullen hoeveel moeite het kost om het gevoel van doeltreffendheid te bereiken dat zijn allesomvattende composities vaak kenmerkt. Zelfs als ze het resultaat zijn van de afzetting van microgebeurtenissen op het oppervlak van het doek, volgen deze schilderijen meestal een criterium dat bepaalt dat ze eruit moeten zien als toevallige composities, verwant aan pietra paesina-kalksteen, tie-dye-shirts, verweerde foto's, fosfenen, vlekken en zonsondergangen.

De fascinatie van de schilder voor de gedachte dat werk tot wasdom komt wanneer het, na vele aanpassingen, begint te lijken op het resultaat van een aangename toevalligheid, impliceert ook dat wat het werk tot 'werk' maakt altijd ter discussie staat. Successo Evidente (Hidden Tracks) stelt een groep schilderijen centraal bij het beantwoorden van deze vraag, waarbij de werken fungeren als een reeks argumenten en tegenargumenten. De eerste helft van de tentoonstellingstitel is afkomstig van een van de bordschilderijen die regelmatig voorkomen op het pad van de kunstenaar. De tekst, met nerf en glitter op een vermolmd stukje hout gekrabbeld, kan doen denken aan de belofte van een bedrieger of juist aan de oprechte vraag van een kunstenaar in het atelier. Het kan een vraag zijn die oprecht is en toch een beetje sarcastisch – opnieuw sluit het ene soort gedrag het andere nooit volledig uit.

Wat misschien een beetje gemorste verf op een klein schilderij op nummers is in Untitled (A Blessing) (2011-2024), is verwant aan het kleurenpalet en de ongewoon losse penseelvoering van het veel grotere Untitled (Gran Turismo) (2012-2024). Wat eruitziet als iets eenmaligs, keert terug. Een slechte afdruk maakt een goede indruk. Successen ontstaan door mislukkingen, of door het schoonmaken van het penseel. Mislukkingen ontstaan door hard werken. Hard werken kan misleidend zijn. Misleiding is hard werken. Hard werken kan gemakkelijk zijn. Al het andere is moeilijk.

Voor Bernadet, die gelooft in het primaat van kleur, is schilderen ook een daad van hofmakerij. In dit sensuele spel van perceptie en overtuiging neemt de kunstenaar graag de rol van zwendelaar op zich om de heroïsche neigingen van het medium op afstand te houden. In Untitled (Briefly Gorgeous) (2014-2024), een serie zwart-witte gezeefdrukte doeken die verschillende toestanden van dezelfde foto van een extravagante pauw uit de Picture Collection van de New York Public Library toont, geeft de kunstenaar blijk van een gezonde bereidheid om met zijn eigen discours te spelen. We zien hier een reeks mechanisch geproduceerde werken waarin opzichtige kleuren worden opgeroepen door hun afwezigheid.

Hoewel de neiging van de kunstenaar om zijn eigen succes vaak te ondermijnen zowel opmerkelijk als verfrissend is, is het geen methodologie, maar slechts een mechanisme dat de vrije loop van zijn werk reguleert. In een nieuwe serie met de toepasselijke titel Acqua Alta (2024) bestaan verschillende lagen dynamisch naast elkaar, waardoor de vluchtige aard van percepties zich kan materialiseren via de ongeëvenaarde vloeibare intelligentie van de schilderkunst. Deze schilderijen doen denken aan de beweging van een scanner over een plat oppervlak dat wordt overspoeld door de indrukken van een wereld in beweging. Achtergronden en voorgronden zweven besluiteloos, als doorschijnende schermen waartegen onze eigen indrukken de kans krijgen opnieuw in een bepaalde volgorde bijeen te komen.

— Émile Rubino, kunstenaar en schrijver