Aly Helyer Weight of Love

Almine Rech Brussels is pleased to present 'Weight of Love', Aly Helyer's first solo exhibition with the gallery, on view from January 16 to March 1, 2025.

The monumentality of the term Weight of Love often implies an atmosphere of intensity and drama, usually associated with feelings of affection and love. However, Aly Helyer is not interested in theatricality. She is more intrigued by the most nuanced manifestations of such heartstrings as a way to explore the human condition. From expressions over interactions to gestures, her paintings examine relationships and physical acts of touching as the manifestation of love. Without a grand narrative or proposal, they manifest one fundamental question - what is to be human?

Love itself can be a burden, weighing heavily and pulling one down. Yet, it can also feel uplifting and cathartic, elevating us and our emotional state. Between those extremes are everyday interactions and relationships—some simple and apparent, others more intricate and perplexing. And the tangible outcome of any relationship is the act of touching. From timidly reaching towards, brushing against, or carefully tapping someone to affectionate hugs, embraces, or kisses, and confrontational physical contact, Helyer synthesizes these acts of emotional intent into poetic snippets of human complexity. Such tactile manifestations of feelings can be likened to the act of painting itself, where the application of pigments to a surface is also driven by intent and emotion. "The painter's task is to create a physical presence," Cézanne proposed, and similarly, it’s a basic human urge to express and feel a corporeal presence. The ambiguity and uncertainty of emotions and the perplexity of their manifestation are especially fitting in the fast-paced world in which nothing can be taken for granted, and Helyer is well aware of that! This is perhaps most evident in Smile, 2024, where a single figure’s expression flutters between a timid smirk and an almost judgmental stare, with asymmetrical, somewhat illogical features accentuating this vagueness and duality. Helyer generally chooses suggestive titles that heighten the ambiance and intrigue around potential narratives. Simultaneously, they allow the artist’s environment—music, a book she’s reading, or interactions she’s had or overheard—to seep in, adding a relevant, complementary layer to her oeuvre.

At first glance, the images appear bright, colorful, drawing-based, and relatively straightforward in content. But when examined more thoroughly and seen within a more extensive body of work, the interplay of color, the delicate brushwork and surfaces, nuanced expressions, overlapping perspectives, and ambiguous interactions elevate them to a profound depiction of human existence and relationships. Stemming from endless drawing sessions where every feature and element gets shuffled around until things fall into place, these paintings exhibit Helyer’s reliance on intuition and her drive to communicate. This process might subvert a seemingly “perfect” visage with an additional feature borrowed from another perspective or angle, nodding at the Cubist-like method of a more comprehensive representation. Driven by the possibility of conveying the most inscrutable expressions and emotions, the portrayal of imaginary muses is sincere and deeply felt, avoiding the shallow, transparent demeanors. Once defined in that form, the figures are modeled in color, with an accent on the areas of light and dark. The built-up matte surfaces reveal the physicality of the process, and the unpolished covering allows the underlayers to peek through and create an impression of depth, volume, glow, and even radiance.  The frequent bright, vibrant oranges contrast directly with muted and dark grays, accentuating the characters’ presence and refining their ageless appearance and racial and gender ambiguity.

From there, Helyer choreographs the relationship between the protagonists and the perspective-free spaces suggested with background elements such as wallpapers, color field-like surfaces, architectural or natural elements, and occasional shadow play. This setting enhances the believability of the image, which functions solely on the painting's terms. Working from her unique, personal perspective, disclosing unseen relationships and challenging assumptions about reality, Helyer is not capturing an objective world but a subjective experience of reality—the very act of perceiving. Existing parallel to the “real world,” the protagonists are consciously imbued with a sense of humanity through formal elements that elevate and accentuate their sensitive, melancholic, and perhaps even flawed nature. Ultimately, such well-balanced simplicity of elements, composition, and image structure provides just enough information to stimulate the eye and the mind while withholding much more. “Less is not just more, but more real,” David Salle argued in How To See when talking about Piero della Francesca’s ability to strip his images of unnecessary artifice, and one can also notice this reduction in Helyer’s oeuvre.

Generally motionless, calm, and therefore fixed or compact, there is a lightness and even cheekiness permeating the images through the subtle, emotive ambiance radiating from the sitters' most indistinguishable cues and microexpressions. An almost Mannerist approach of exaggerating certain qualities—such as neck length, facial features, and proportions—adds a touch of asymmetry or unnatural elegance, emphasizing contemporary life’s preoccupation with appearance. With the addition of postures or compositions sometimes reminiscent of fashion photography and occasional accents on garments, Helyer’s work stays firmly contemporary while carrying a rich range of historical references. The nods to the fashion industry and the presentation of models also allude to the fakeness, artificiality, and the feelings of inadequacy or inferiority it often triggers. The youthful appearance of the protagonists taps into the phenomenon of age appeal and the use of juvenescence, vitality, energy, and beauty to convey vibrancy and desirability. Depicted in dubious circumstances, covertly conducting themselves and distantly interacting with their surroundings, Helyer’s muses embody the reticence and dominance of the youth culture while revealing its coolness and chicness, along with oddness and awkwardness. Occasionally, they are accompanied by an animal friend, which, besides adding symbolism (freedom, love, loyalty, etc.), further extends the idea of love as a fundamental aspect of human experience, shaping our actions, relationships, and identities.

— Saša Bogojev, writer and curator

Almine Rech Bruxelles a le plaisir de présenter 'Weight of Love', la première exposition personnelle d'Aly Helyer à la galerie, du 16 janvier au 1 mars 2025.

La monumentalité du terme « Weight of Love » (Le Poids de l'amour) évoque souvent une atmosphère intense et spectaculaire, généralement associée à des sentiments d'affection et d'amour. Cependant, Aly Helyer ne s'intéresse pas à la théâtralité. Ce qui l'intrigue plutôt, ce sont les manifestations particulièrement nuancés de ces liens émotionnels permettant d'explorer la condition humaine. Des expressions aux interactions gestuelles, ses peintures étudient les relations et les actes physiques du toucher en tant que démonstrations d'amour. Sans grand récit ou suggestion, celles-ci amènent à une question fondamentale : que signifie être humain ?

L'amour même peut être un fardeau, pesant et fatiguant. Cependant, il peut aussi être édifiant et cathartique, nous stimulant et améliorant notre état émotionnel. Entre ces extrêmes se trouvent les échanges et les relations ordinaires : certains simples et visibles, d'autres plus complexes et surprenants. Et le résultat tangible de toute relation est le toucher. Qu'il s'agisse de tendre timidement la main, d'effleurer quelqu'un, de tapoter gentiment une main, d'étreindre affectueusement, d'embrasser ou encore d’échanger des contacts physiques conflictuels, Helyer synthétise ces actes d'intention émotionnelle en aperçus poétiques de la complexité humaine. Ces manifestations tactiles de sentiments sont comparables à l'acte même de peindre, où l'application de pigments sur la surface est également motivée par l'intention et l'émotion. « La tâche du peintre est de créer une présence physique », disait Cézanne, et il est aussi fondamentalement humain de vouloir exprimer et sentir une présence corporelle. L'ambiguïté et l'incertitude des émotions et la perplexité de leurs manifestations sont d'autant plus pertinentes dans un monde au rythme effréné où rien ne peut être considéré comme acquis, ce dont Helyer a bien conscience. Ceci se voit plus particulièrement dans Smile, 2024, où l'expression d'une seule personne oscille entre un sourire amusé timide et un regard fixe presque critique, ses traits asymétriques, voire quelque peu illogiques accentuant ce double aspect vague. Helyer choisit généralement des titres suggestifs qui renforcent l'ambiance et l'intrigue autour de récits potentiels. En parallèle, ils permettent à l'environnement de l'artiste – la musique, un livre qu'elle lit ou les échanges qu'elle a ou entend – de pénétrer, d'ajouter une couche pertinente et complémentaire, à son travail.

Au premier abord, les images semblent vives, colorées, basées sur le dessin et leur contenu relativement simple. Mais quand on y regarde de plus près et dans le contexte plus ample de son œuvre, le jeu des couleurs, la délicatesse du pinceau et des surfaces, les expressions nuancées, les perspectives qui se chevauchent et les interactions ambiguës les élèvent au rang de représentation profonde de l'existence humaine et des relations. Ces peintures, fruit de séances de dessin sans fin où chaque détail et chaque élément bouge jusqu'à ce que tout soit en place, montrent que Helyer s'appuie sur son intuition et son désir de communiquer. Ce processus peut subvertir un visage apparemment « parfait » par une caractéristique supplémentaire empruntée à une autre perspective ou à un autre angle, en clin d'œil à la méthode cubiste d'une représentation plus complète. Poussée par la possibilité de transmettre les expressions et les émotions les plus impénétrables, la représentation des muses imaginaires est sincère et profondément ressentie, évitant les comportements superficiels et évidents. Une fois définis sous cette forme, les personnages sont modelés par la couleur, l'accent portant sur les zones claires et sombres. Les surfaces mates, créées par une accumulation de couches, révèlent le caractère physique du processus, et la couche finale non polie permet aux couches inférieures de transparaître et de donner une impression de profondeur, de volume, de lueur, voire d'éclat. Les fréquents oranges vifs et éclatants contrastent directement avec les gris sourds et sombres, accentuant la présence des personnages et affinant leur apparence sans âge et leur ambiguïté raciale et sexuelle.

De là, Helyer chorégraphe le rapport entre les sujets et les espaces sans perspective évoqués par les éléments du fond tels que le papier peint, les aplats de couleur, les éléments architecturaux ou naturels, et parfois les jeux d'ombres. Cette organisation souligne la crédibilité de l'image, qui fonctionne uniquement par la peinture. Travaillant à partir de sa propre et unique perspective, révélant des relations invisibles et remettant en question les hypothèses sur la réalité, Helyer ne capture pas un monde objectif, mais une expérience subjective de la réalité – l'acte même de percevoir. Les sujets, qui existent en parallèle du « monde réel », sont consciemment imprégnés d'un sens de l'humanité par le biais d'éléments formels qui mettent en valeur leur caractère sensible, mélancolique et peut-être imparfait. L'ensemble si justement équilibré de la simplicité des éléments et de la composition nous renseigne suffisamment pour stimuler l'œil et l'esprit, mais en omettant bien davantage. « La simplicité a non seulement plus d’impact, elle est aussi plus réaliste », défend David Salle dans How To See concernant l'habileté de Piero della Francesca à dépouiller ses tableaux de tout effet superflu – réduction que l'on remarque également chez Helyer.

Généralement statiques, calmes et donc figées ou compactes, les images révèlent une légèreté, voire une espièglerie à travers l'ambiance subtile et émotive qui émane des indices et des microexpressions insoupçonnables des modèles. Une approche presque maniériste dans l'exagération de certaines qualités – la longueur du cou, les traits du visage, les proportions – ajoute une touche d'asymétrie ou d'élégance artificielle, mettant en évidence la préoccupation contemporaine pour les apparences. Par l'addition de postures ou de compositions, qui rappellent parfois la photographie de mode, ainsi que de détails de vêtements, l'œuvre d'Helyer s'inscrit clairement dans le contemporain tout en usant d'un riche éventail de références historiques. Les clins d'œil à l'industrie de la mode et à la représentation des mannequins évoquent aussi la fausseté, l'artificialité et les sentiments d'insuffisance ou d'infériorité qu'ils suscitent souvent. L'apparence juvénile des sujets s'inspire du phénomène de l'attrait de la jeunesse et de l'utilisation de la jouvence, de la vitalité, de l'énergie et de la beauté pour véhiculer la vivacité et la désirabilité. Dépeintes dans des circonstances douteuses, se conduisant secrètement et interagissant avec distance avec leur environnement, les muses de Helyer incarnent la réticence et la domination de la culture des jeunes, tout en révélant son côté cool et chic, ainsi que sa bizarrerie et sa maladresse. Parfois, elles sont accompagnées d'un animal familier qui, outre l'ajout d'un élément symbolique (liberté, amour, loyauté, etc.), prolonge l'idée de l'amour comme un aspect fondamental de l'expérience humaine, guidant nos actes, nos relations et nos identités.

— Saša Bogojev, écrivain et curateur

Almine Rech Brussel presenteert met veel plezier ‘Weight of Love, de eerste solotentoonstelling van Aly Helyer bij de galerie, te bezichtigen van 16  januari tot 1 maart 2025.

Het monumentale karakter van de term Weight of Love impliceert vaak een atmosfeer van intensiteit en drama, die gewoonlijk wordt geassocieerd met gevoelens van affectie en liefde. Toch is  Aly Helyer niet geïnteresseerd in het theatrale. Ze is vooral geïntrigeerd door de meest genuanceerde manifestaties van dergelijke diepe gevoelens als manier om de menselijke conditie te bestuderen. Haar schilderijen onderzoeken de relaties en fysieke handeling van het aanraken als manifestatie van liefde, van uitingen tot interacties en gebaren. Zonder groot narratief of belangrijke stelling brengen ze één fundamentele vraag tot uitdrukking: wat betekent het om mens te zijn?

De liefde zelf kan een last zijn, die zwaar weegt en waaronder iemand gebukt kan gaan. Toch kan zij ook opbeurend en cathartisch aanvoelen, en ons en onze emotionele toestand verheffen. Tussen die twee extremen spelen onze alledaagse interacties en relaties zich af, sommige eenvoudig en evident, andere eerder ingewikkeld en verwarrend. En de tastbare uitkomst van elke relatie is de handeling van het aanraken. Verlegen naar iemand reiken, tegen iemand aanstrijken of iemand voorzichtig aantikken, maar ook liefdevolle omhelzingen, knuffels en kussen of juist confronterend fysiek contact: Helyer synthetiseert deze handelingen met een emotionele intentie in poëtische fragmenten van menselijke complexiteit. Dergelijke tactiele uitingen van gevoelens zijn te vergelijken met de handeling van het schilderen zelf, waarbij het aanbrengen van pigmenten op een oppervlak eveneens wordt gedreven door intentie en emotie. "De taak van de schilder is het creëren van een fysieke aanwezigheid," stelde Cézanne, en op dezelfde manier is het een basale menselijke behoefte om een lichamelijke aanwezigheid uit te drukken en te voelen. De dubbelzinnigheid en onzekerheid van emoties en de het verwarrende van hun manifestatie passen bijzonder goed in een snelle wereld waarin niets als vanzelfsprekend kan worden beschouwd, en Helyer is zich daar volledig van bewust! Dit is misschien wel het duidelijkst in Smile, 2024, waarin de gelaatsuitdrukking van één enkele figuur het midden lijkt te houden tussen een verlegen grijns en een bijna veroordelende, starende blik, met asymmetrische, ietwat onlogische trekken die deze vaagheid en dualiteit benadrukken. Helyer kiest over het algemeen suggestieve titels die de sfeer en intrige rondom potentiële narratieven versterken. Tegelijkertijd bieden ze ruimte om de omgeving van de kunstenaar – muziek, een boek dat ze leest of interacties die ze heeft gehad of gehoord – te laten binnensijpelen, wat een relevante, complementaire laag aan haar oeuvre toevoegt.

Op het eerste gezicht lijken de schilderijen helder, kleurrijk, gebaseerd op een tekening en relatief eenvoudig qua inhoud. Maar wanneer ze grondiger worden bestudeerd en bezien in het kader van het bredere oeuvre van de kunstenaar verheffen de wisselwerking tussen kleur, de delicate penseelvoering en oppervlakken, de genuanceerde uitdrukkingen, overlappende perspectieven en dubbelzinnige interacties ze tot een diepzinnige afschildering van het menselijk bestaan en de menselijke relaties. Deze schilderijen, die het resultaat zijn van eindeloze tekensessies waarin elke gelaatstrek en elk element worden verschoven totdat alles op zijn plaats valt, geven blijk van Helyer’s vertrouwen op haar intuïtie en haar drang tot communiceren. 

Dit proces kan een schijnbaar ‘perfect’ gezicht ondermijnen met een extra gelaatstrek die is geleend van een ander perspectief of andere hoek, als knipoog naar de kubistische methode van een meer omvattende representatie. De kunstenaar wordt gedreven door de mogelijkheid om de meest ondoorgrondelijke uitdrukkingen en emoties over te brengen en haar portrettering van denkbeeldige muzen is oprecht en diepgevoeld, waarbij ze oppervlakkig, doorzichtig gedrag vermijdt. Zodra de figuren in die vorm zijn gedefinieerd, worden ze in kleur gemodelleerd, met nadruk op de lichte en donkere gebieden. De in lagen opgebouwde, matte oppervlakken onthullen het fysieke aspect van het proces, en de ongepolijste afwerking laat de onderliggende lagen doorschijnen en creëert een indruk van diepte, volume en zelfs glans en luister. De frequente helderoranje tinten contrasteren rechtstreeks met gedempte en donkere grijstonen, die de aanwezigheid van de personages accentueren en hun leeftijdloze uitstraling en raciale en genderambiguïteit verfijnen.

Vanaf dat punt choreografeert Helyer de relatie tussen de protagonisten en de perspectiefloze ruimtes die worden gesuggereerd door achtergrondelementen zoals behang, kleurveldachtige oppervlakken, architectonische of natuurlijke elementen en incidenteel schaduwspel. Deze omlijsting versterkt de geloofwaardigheid van het beeld, dat uitsluitend functioneert volgens de voorwaarden van het schilderij. Helyer, die werkend vanuit haar unieke persoonlijke perspectief ongeziene relaties en uitdagende veronderstellingen over de werkelijkheid onthult, legt geen objectieve wereld vast, maar een subjectieve beleving van de werkelijkheid – de daad van het waarnemen zelf. De protagonisten, die parallel aan de ‘echte wereld’ bestaan, zijn bewust doordrongen van een gevoel van menselijkheid via formele elementen die hun sensitieve, melancholische en soms zelfs gebrekkige karakter verheffen en accentueren. Uiteindelijk biedt deze evenwichtig gebalanceerd eenvoud van elementen, compositie en beeldstructuur net genoeg informatie om het oog en de geest stimuleren, terwijl veel meer informatie wordt achtergehouden. “Minder is niet alleen meer, het is ook echter,” betoogde David Salle in How To See, in een bespreking van het vermogen van Piero della Francesca om zijn beelden te ontdoen van overbodige kunstmatigheid. Deze vereenvoudiging is ook merkbaar in het oeuvre van Helyer.

Hoewel de personages over het algemeen bewegingloos, kalm en daardoor constant of compact lijken, zijn de werken doordrongen van een lichtheid en hebben ze zelfs iets ondeugends, tot uitdrukking gebracht door de subtiele, emotionele sfeer die wordt opgeroepen door de moeilijkst te onderscheiden signalen en micro-expressies van de modellen. Een bijna maniëristische benadering waarin bepaalde kenmerken worden overdreven – zoals de lengte van de nek, gelaatstrekken en verhoudingen – voegt een vleugje asymmetrie of onnatuurlijke elegantie toe en benadrukt de hedendaagse preoccupatie met het uiterlijk. Door de toevoeging van houdingen en composities die soms doen denken aan modefotografie en incidentele nadruk op kleding blijft het werk van Helyer uitdrukkelijk hedendaags, hoewel het een rijk scala aan historische verwijzingen bevat. De knipogen naar de mode-industrie en de presentatie van modellen zinspelen ook op de onechtheid, kunstmatigheid en de gevoelens van ontoereikendheid of minderwaardigheid die deze vaak oproept. Het jonge uiterlijk van de protagonisten speelt in op het fenomeen van leeftijdsgebonden aantrekkingskracht en het gebruik van jeugdigheid, vitaliteit, energie en schoonheid om levendigheid en aantrekkelijkheid over te brengen.  De muzen van Helyer worden afgebeeld in dubieuze omstandigheden, gedragen zich heimelijk en hebben op een afstandelijke manier interactie met hun omgeving. Zo belichamen ze de terughoudendheid en dominantie van de jeugdcultuur terwijl ze het coole en chique karakter ervan onthullen, vermengd met vreemdheid en ongemakkelijkheid. Af en toe zijn de personages in gezelschap van een dier, dat niet alleen symboliek (vrijheid, liefde, loyaliteit en dergelijke) toevoegt, maar het idee van liefde als fundamenteel aspect van de menselijke ervaring verder uitbreidt, een aspect dat vormend is voor onze acties, relaties en identiteit.

— Saša Bogojev, schrijver en curator